آقای تاج زاده چه جالب می گفت: "دور اول آقای خاتمی خندید و رأی آورد، برخی تصور کردند اگر بخندند رأی می آورند؛ دور دوم گریه کرد و رأی آورد، برخی تصور کردند اگر گریه کنند رأی می آورند؛ درحالی که مردم نه به خنده خاتمی رأی دادند و نه به گریه او، بلکه به صداقتی که در پس آن گریه و خنده دریافتند رأی دادند"
حالا ماجرای شهردار ماست. آقای احمدی نژاد در شهرداری خدمت کرد و رأی آورد، برخی تصور می کنند اگر در شهرداری مانند احمدی نژاد پرکاری کنند رأی می آورند در حالی که مردم به کسی رأی می دهند که خدمتش صادقانه و عادلانه باشد.
چگونه است که دانشجویان دانشگاه آزاد شایسته خدمت هستند و به هر قیمتی که شده باید این BRT تا انتهای خیابان اشرفی اصفهانی کشیده شود و پس از آن ورودی باریک و پرپیچ و خم خیابان سیمون بولیوار را در نوردد تا به نزدیکی سردر دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات برسد، اما مردم منطقه هر چه به زحمت بیافتند برای شهردار خدوم شهر اهمیتی ندارد؟!
چگونه است که ترن هوایی احمدی نژاد غیرکارشناسی است اما BRT قالیباف هر کوی و برزنی را درنوردد کاملاً کارشناسی و حساب شده است؟
چگونه است که کارت منزلت سالمندان بدون اطلاع رسانی و لابد به دلیل کمبود بودجه باطل می شود اما به تازگی دانشجویان در نزد شهرداری از منزلت خاصی برخوردار شده اند و برایشان تور رایگان تهران گردی همراه با اهداء بسته های ویژه فرهنگی برپا می شود؟!
چگونه است که شهرداری تهران طی دو سال متوالی همایش "جامعه ایمن شهر تهران" برگزار می کند اما برخلاف همه معیارهای بحث شده در آن همایش، در فاصله اندکی از پنجره اتاق خواب مردم اقدام به احداث زمین چمن مصنوعی می کند؟
ماجرا از این قرار است که شهرداری منطقه 5 تهران از حدود 2 سال قبل با ریشه کن کردن کلیه نهال های درخت موجود در زمین باریری که قرار بوده فضای سبز شود اقدام به احداث زمین چمن مصنوعی در فاصله اندکی از پنجره اتاق خواب اهالی محل می کند و با این بهانه که " شورایاری این مکان را برای احداث زمین چمن مصنوعی پیشنهاد داده است" به اعتراض همسایگان بی اعتنایی می کند و وقتی سندی مبنی بر جلب رضایت همسایگان و نتیجه بررسی کارشناسی این پیشنهاد از نظر مطابقت با استانداردهای "جامعه ایمن" مورد شعار و ادعای شهرداری تهران مطالبه می کنم، سامانه 1888 - همان سامانه ای که پذیرای انتقاد، پیشنهاد و شکایات شهروندان است- این درخواست را قابل پیگری نمی داند! و پیشنهادهایی را هم که برای تأمین آسایش همسایگان در عین برقراری زمین بازی می دهم بی پاسخ می گذارد. [دریافت فایل]
و در حال حاضر با توجه به اینکه زمین بازی هنوز افتتاح نشده است، بازیکنان از لابلا و بالای نرده ها وارد زمین بازی می شوند و با ایجاد آلودگی صوتی(فریاد و عربده و جیغ کشیدن در حین بازی) حتی در ساعات استراحت، آرامش همسایگان را بر هم می زنند و در مواردی نیز شاهد بروز بعضی ناهنجاری ها(نظیر استعمال الفاظ رکیک در حین بازی، برهنه شدن وسط زمین برای تعویض لباس و بعضاً در حال برهنگی بازی کردن و ...) از سوی برخی بازیکنان و بر هم زدن امنیت اخلاقی خانواده ها هستیم.

برای آخرین بار نیز مورخ 5/10/1390 درخواست ساده و کوتاهی را در سامانه 1888 با شماره پیگری 7854650 ثبت کردم ولی هنوز پس از گذشت یک ماه و علی رغم پیگری های فراوان تلفنی، در مقابل فیلد وضعیت پرونده عبارت" عدم تأیید مدیر" درج شده است! [دریافت فایل]
آری، و من که نه دانشجو هستم و نه فوتبالیست، چون مجالی برای فعالیت در عرصه تبلیغات انتخاباتی ندارم محکوم هستم به اینکه منزلم را زیر قیمت بفروشم و در شرایطی که قیمت مسکن سیر صعودی دارد با دو برابر شدن قسط هایم به منزل دیگری نقل مکان کنم تا روزنامه همشهری بتواند در صفحه اصلی اش تیتر بزند:"تهران صاحب 600 زمین فوتبال جدید شده است"؛ چونکه شهردار محترم تهران - همان که در سال 84 با بیلبورد تبلیغاتی عکس تماشاچیان فوتبال می خواست رأی بیاورد- می خواهد یک بار دیگر شانس خود را با جلب نظر فوتبالیست ها امتحان کند.

در یکی از دانشگاه ها مسابقه پرتاب لنگه کفش به تصویر بوش برگزار شده بود که توجه شما رو به نمونه ای از عکس العمل برخی از دانشجویان در یک گروه اینترنتی و جواب آن جلب می کنم:

خوشحالم که به این موضوع اشاره شد.
فلسفه ی این مسابقه و تدارکاتی که براش دیدن در حد بچه های مدارس ابتدایی بود.
برای من و خیلی از بچه های دانشکده هیچ صحنه ای زشت تر از این نبود که دانشجویی که باید با عقل و منطقش چرخ صنعت مملکتش رو بچرخونه به تصویر رئیس جمهور یه کشور که برای مردمش قابل احترامه لنگه کفش بپرونه!
آیا این کفش پروندنا مارو ابر قدرت می کنه و آمریکا رو جهان سوم؟
دوستان انجمن اسلامی، خدا در قرآن که رفرنس اصلی دین ماست گفتن:پس چرا نمی اندیشید؟؟؟

و اما جوابی که دادیم به شرح ذیل است:ادامه مطلب...

 امروز کسانی ما را متهم به کوررنگی می کنند که یادشون رفته خودشون مبتلا به کوررنگی مفرط بودند.
 هر چه می گفتیم مردم مطالبات اقتصادی و معیشتی دارند، می گفتند نه، دغدغه مردم آزادی های مدنی چهار تا روزنامه نگار و روشنفکره که میخوان آزادانه دین و اعتقادات مردم رو به بازی بگیرند، ادعای مسلمانی کنند و وحی را منکر شوند، ... 
دغدغه آزادی عمل کسانی که میخوان از تریبون و جایگاه حاکمیت علیه مبانی این حکومت سخن برانند(طنز جالبی که به قول یکی از دوستان:only in Iran) 
هرچه می گفتیم این ترویج فرهنگ اباحه گری و تساهل و تسامح، امنیت اخلاقی جامعه رو داره به خطر میندازه می گفتند نخیر، شهر در امن و امان است. و کسانی که اون موقع رییس پلیس بودند و می خواستند بعداً رییس جمهور بشن خودشون رو حسابی به کوررنگی زده بودند و نمی خواستند واقعیت های تلخ جامعه رو بپذیرند.
 به هر حال دولت نهم هر چقدر هم مبتلا به کوررنگی شده باشد تا حالا نیومده کسی رو به جرم انتقاد از دولت در حصر قرار بده، او را از تدریس محروم کنه، ممنوع التصویرش کنه، وزارت اطلاعاتی ها رو پای جلساتش بفرسته که مستندات برا پرونده اش جور کنند... 
یک روز در زمان دولت اصلاحات مدعی آزادی های مدنی، تحمل مخالف و جامعه چند صدایی پارچه نوشته ای در تبلیغ سخنرانی دکتر عباسی دیدم که قرار بود ایشان حوالی سه راه آذری سخنرانی کنند. خودم برام مقدور نبود که شرکت کنم. بعداً از طریق یکی دوستان که دانشجوی دانشگاه شریف و اهل همان محل بود با خبر شدم که چون رییس جمهور به عنوان رییس شورای عالی امنیت ملی دستور ممنوع التصویری ایشان را داده، وزارت اطلاعات هم او را از سخنرانی منع کرد و ایشان فقط یک دقیقه پشت تریبون رفت و طعنه ای به شعارها و ادعاهای قشنگ دولت اصلاحات زد و اومد پایین.
 راستی یادتونه؟ یکی از شعارها این بود: آزادی یعنی آزادی مخالف
 

در ادامه بحثی که در یک گروه اینتر نتی داشتم در پاسخ به یادداشت قبلی، متن زیر را دریافت کردم که همراه با پاسخی که به آن دادم به صورت گزیده و تا حد امکان مختصر در اینجا آورده ام:

... یه سوال ازت دارم به عنوان کسی که طرفدار قدرتی و حرفایی که می زنی تماما در جهت حمایت از جریان راست افراطیه ؛ تو شجاع تری یا اون کسی که انتقاد می کنه از دولت و حکومتی که خفه ترین جو رو تو این چند سال اخیر توی دانشگاهها درست کرده؟ادامه مطلب...