چه زود قضاوت مي کني، مطمئن باش آن قدر حرف براي گفتن هست که بايد سر فرصت به آن بپردازم و نمي خواهم ماست مالي کنم، آن قدر حرف هست که گاهي اوقات عزا مي گيرم چطوري خلاصه کنم و به قول برخي دوستان، کم و گزيده بگويم.موقعيت مرا هم درک کن، من يک پسر دو ساله شيطون دارم و اين گونه گفتگوهاي صريح هم بايد در شرايط تمرکز فکري و آرامش باشد.بالاخره در تعطيلات آخر هفته موفق شدم جواب يکي از نظراتت را آماده کنم که چون مفصل شد، مي خواهم به عنوان يادداشت جديد وبلاگم قرار دهم.

به قول دوستمان(نيلوفر مرداب): احسنت! خدايي زدين تو هدف. خدا خيرتون بده و چشممون رو و چشم مسؤولينمون رو باز كنه .

سلام دوست من.آخه با يكي دو جمله كه نمي توانم جواب شما را بدهم، عرض كردم سر فرصت إن شاء الله جوابت را خواهم داد.