آقای تاج زاده چه جالب می گفت: "دور اول آقای خاتمی خندید و رأی آورد، برخی تصور کردند اگر بخندند رأی می آورند؛ دور دوم گریه کرد و رأی آورد، برخی تصور کردند اگر گریه کنند رأی می آورند؛ درحالی که مردم نه به خنده خاتمی رأی دادند و نه به گریه او، بلکه به صداقتی که در پس آن گریه و خنده دریافتند رأی دادند"
حالا ماجرای شهردار ماست. آقای احمدی نژاد در شهرداری خدمت کرد و رأی آورد، برخی تصور می کنند اگر در شهرداری مانند احمدی نژاد پرکاری کنند رأی می آورند در حالی که مردم به کسی رأی می دهند که خدمتش صادقانه و عادلانه باشد.
چگونه است که دانشجویان دانشگاه آزاد شایسته خدمت هستند و به هر قیمتی که شده باید این BRT تا انتهای خیابان اشرفی اصفهانی کشیده شود و پس از آن ورودی باریک و پرپیچ و خم خیابان سیمون بولیوار را در نوردد تا به نزدیکی سردر دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات برسد، اما مردم منطقه هر چه به زحمت بیافتند برای شهردار خدوم شهر اهمیتی ندارد؟!
چگونه است که ترن هوایی احمدی نژاد غیرکارشناسی است اما BRT قالیباف هر کوی و برزنی را درنوردد کاملاً کارشناسی و حساب شده است؟
چگونه است که کارت منزلت سالمندان بدون اطلاع رسانی و لابد به دلیل کمبود بودجه باطل می شود اما به تازگی دانشجویان در نزد شهرداری از منزلت خاصی برخوردار شده اند و برایشان تور رایگان تهران گردی همراه با اهداء بسته های ویژه فرهنگی برپا می شود؟!
چگونه است که شهرداری تهران طی دو سال متوالی همایش "جامعه ایمن شهر تهران" برگزار می کند اما برخلاف همه معیارهای بحث شده در آن همایش، در فاصله اندکی از پنجره اتاق خواب مردم اقدام به احداث زمین چمن مصنوعی می کند؟
ماجرا از این قرار است که شهرداری منطقه 5 تهران از حدود 2 سال قبل با ریشه کن کردن کلیه نهال های درخت موجود در زمین باریری که قرار بوده فضای سبز شود اقدام به احداث زمین چمن مصنوعی در فاصله اندکی از پنجره اتاق خواب اهالی محل می کند و با این بهانه که " شورایاری این مکان را برای احداث زمین چمن مصنوعی پیشنهاد داده است" به اعتراض همسایگان بی اعتنایی می کند و وقتی سندی مبنی بر جلب رضایت همسایگان و نتیجه بررسی کارشناسی این پیشنهاد از نظر مطابقت با استانداردهای "جامعه ایمن" مورد شعار و ادعای شهرداری تهران مطالبه می کنم، سامانه 1888 - همان سامانه ای که پذیرای انتقاد، پیشنهاد و شکایات شهروندان است- این درخواست را قابل پیگری نمی داند! و پیشنهادهایی را هم که برای تأمین آسایش همسایگان در عین برقراری زمین بازی می دهم بی پاسخ می گذارد. [دریافت فایل]
و در حال حاضر با توجه به اینکه زمین بازی هنوز افتتاح نشده است، بازیکنان از لابلا و بالای نرده ها وارد زمین بازی می شوند و با ایجاد آلودگی صوتی(فریاد و عربده و جیغ کشیدن در حین بازی) حتی در ساعات استراحت، آرامش همسایگان را بر هم می زنند و در مواردی نیز شاهد بروز بعضی ناهنجاری ها(نظیر استعمال الفاظ رکیک در حین بازی، برهنه شدن وسط زمین برای تعویض لباس و بعضاً در حال برهنگی بازی کردن و ...) از سوی برخی بازیکنان و بر هم زدن امنیت اخلاقی خانواده ها هستیم.

برای آخرین بار نیز مورخ 5/10/1390 درخواست ساده و کوتاهی را در سامانه 1888 با شماره پیگری 7854650 ثبت کردم ولی هنوز پس از گذشت یک ماه و علی رغم پیگری های فراوان تلفنی، در مقابل فیلد وضعیت پرونده عبارت" عدم تأیید مدیر" درج شده است! [دریافت فایل]
آری، و من که نه دانشجو هستم و نه فوتبالیست، چون مجالی برای فعالیت در عرصه تبلیغات انتخاباتی ندارم محکوم هستم به اینکه منزلم را زیر قیمت بفروشم و در شرایطی که قیمت مسکن سیر صعودی دارد با دو برابر شدن قسط هایم به منزل دیگری نقل مکان کنم تا روزنامه همشهری بتواند در صفحه اصلی اش تیتر بزند:"تهران صاحب 600 زمین فوتبال جدید شده است"؛ چونکه شهردار محترم تهران - همان که در سال 84 با بیلبورد تبلیغاتی عکس تماشاچیان فوتبال می خواست رأی بیاورد- می خواهد یک بار دیگر شانس خود را با جلب نظر فوتبالیست ها امتحان کند.

سال 1379 به نشست سالیانه دفتر تحکیم وحدت در خرّم آباد رفته بودم. عنوان اردوی آن سال "پاسداشت اصلاح طلبان دربند" بود. انتخاب این عنوان و ورود افرادی چون سروش و کدیور موجب متشنّج شدن اوضاع شهر شده بود و باعث شد اردوی 6 روزه، 3 روزه به پایان برسد.
در این اردو یک شب کلیپی از سرود " یار دبستانی من" پخش شد؛ تصاویر این کلیپ به گونه ای میکس شده بود که وقتی از "ترکه بیداد و ستم" و "دشت بی فرهنگی ما" می خواند، تصاویری از حاجی بخشی در حال شعار دادن در بین جماعت حزب الله نشان داده می شد و تظاهرکنندگان به منظور اعتراض به رواج فرهنگ منحط غرب در جامعه، آدمکی را به عنوان سمبل بی حجابی و تقلید کورکورانه از فرهنگ بیگانه در دست داشتند.
آری، از نظر این جماعت، حاجی بخشی نماد "ترکه بیداد و ستم" است چون قدر انقلابی را که ترکه بیداد 2500 ساله ستمشاهی را از سر ملّت ایران برداشت، می داند و برای دفع ترکه بیداد و ستم صدامیان همه هستی و فرزندانش را کف دستش می گذارد.
حاجی بخشی نماد "دشت بی فرهنگی ما"ست چون تقلید از فرهنگی که امروز بیش از پیش طشت رسوایی اش بر زمین ریخته بر نمی تابد.
در عوض آنانی را باید پاس داشت که دیروز فرهنگ عاشورا را نماد خشونت طلبی دینی می دانستند و امروز در آغوش آنانی که ترکه بیداد و ستمشان همه مستضعفان عالم را نوازش کرده، از عدم وجود امام زمان(عج) سخن می گویند و فرهنگ مهدویّت را نفی می کنند.
آری، از نظر این منافقان رو سیاه، علم عاشورا و مهدویت نماد "ترکه بیداد و ستم" است و هرکس زیر این علم سینه بزند، نماد "دشت بی فرهنگی ما"ست.
ولی به کوری چشمشان دیدیم در جنگ 33 روزه چگونه همه دنیا هر یک به زبان و لهجه خود همان شعار حاجی بخشی را فریاد می کرد:"ماشاءالله! حزب الله!"
إن شاءالله روزی رجعت می کنی و در صف اصحاب و یاران امام زمان(عج) دوباره با شعار "ماشاءالله! حزب الله!" دل سیاه شب را درمی نوردیم.

همین یادداشت در جام نیوز

تقدیم به رویانیان که می خواهد شیر خفته اش را بیدار کند.

تقدیم به رویانیان که به جای استفتاء درباره حکم شرعی ارتکاب اعمال منافی عفت در انظار عمومی، درباره غیرشرعی بودن انتشار تصاویر غیراخلاقی استفتاء می کند.

حالا تصویری را به ایشان تقدیم می کنم که نه تنها انتشارش خلاف شرع نیست بلکه تلاش در جهت احیای محتویات آن برای یک مدیر ورزشی واجب عینی است.
گرچه بعید می دانم بتوان برای این بردگان مدرن و قمارباز، سلامت روح و جسم را مهمتر از برد و باخت تیم جلوه داد.  آیا برای آن کاپیتان روزه خواری که عشقش BMWاش است، جملات این تصویر قابل درک و فهم است؟
پس از ماجرای عمل شنیع آن دو بازیکن، برای شرکت در یک همایش علمی به شهر یزد رفته بودم که در سالن ناهارخوری، جملات این بنر توجه مرا به خود جلب کرد:

جناب سردار! این شیر خفته و اصولاً فوتبال ساخته و پرداخته استعمارگران، مبتلا به بیماری هاری اخلاقی است.
بیا برایت از سعدی(علیه الرّحمه) استفتاء کنم تا برای تو بگوید این هار بی اخلاق را به حال خودش بگذار که خوابش بهتر از بیداری است:
یکی از  ملوک بی انصاف، پارسایی را پرسید: از عبادت‌ها کدام فاضل‌تر؟
گفت: تو را خواب نیمروز، تا در آن یک نفس خلق را نیازاری.

ظـــالمی را خفتــــه دیــدم نیمــه روز             گفتم این فتنه است، خوابش برده به
و آن که خوابش بهتر از بیداری است            آن چنـــان بـــد زنــــدگــانی مـــرده بــه

 چه ظلمی بالاتر از به لجن کشیدن اخلاق در ورزش کشوری که اسوه هایی چون پوریای ولی و جهان پهلوان تختی و ... را در فرهنگ و تمدن ملّی و اسلامی خود دارد؟

یادداشت مرتبط: بحران پرسپولیس، تیم محبوب مردمی!

لینک همین یادداشت در جام نیوز

چندی قبل در دانشگاه امیرکبیر بنر بزرگی از تصویر شهید شهریاری دیدم و فکر کردم که چهره این شهید چقدر شبیه یکی از کارکنان دانشگاه شاهد است.

اخیراً در دانشگاه شاهد دیدم پوستری از این شهید نصب شده است؛ از ایشان خواستم کنار پوستر بایستد تا عکس بیاندازم:

سوم آذر 1388 سازمان وظیفه عمومی اعلام فراخوان کرد برای برگزاری جشنواره عکس و خاطرات دوران سربازی و همین بهانه ای شد برای نگارش خاطره تلخ اولین روز سربازی ام و ارسال برای اداره اجتماعی سازمان وظیفه عمومی ناجا؛ امّا تازه فهمیدم که این جشنواره سال گذشته برگزار شده بدون اینکه حداقل اطلاع رسانی و یک اعلام وصول و تشکر خشک و خالی کنند. لذا به مناسبت بیستمین سالروز شروع سربازی ام این خاطره را در اینجا منتشر می کنم، با این تفاوت که این بار به صورت شفاف نام همه مراکز را می آورم:

11 آبان سال 1370 مراجعه کردم به پادگان شهید رجبی پور ستاد مشترک سپاه تا محل آموزشمان را مشخص کنند. از ساعت 8 صبح در حال سازماندهی بودیم تا اینکه اذان ظهر به گوش رسید. فکر می کردم به طور حتم اینجا برنامه ای جهت اقامه نماز جماعت برایمان در نظر می گیرند چرا که اینجا نهادی است که با محوریت توجه به معنویات و ارزش ها و فضیلت های مکتبی شکل گرفته است و من هم به همین دلیل این نهاد مقدس را برای انجام خدمت سربازی انتخاب کردم . ولی مدتی که گذشت دیدم هیچ خبری نیست. دیگر می خواستم بدون اعتنا به صف و آمار و سازماندهی و دستورات نظامی از جای خود بلند شوم و بروم برای وضو گرفتن و اقامه نماز ظهر و عصر. اما با خودم فکر کردم که من دیگر نباید اینجا کاسه داغ تر از آش باشم چون حتماً برنامه ای مفصل تدارک دیده اند تا پس از سازماندهی، احتمالاً ما را به حسینیه معروف ستاد(حسینیه عاشقان ثاراللّه) و یا مکان مناسب دیگری مثل مسجدی در بین راه ببرند تا نمازمان را اقامه کنیم ... تا اینکه حدود ساعت 4 بعد از ظهر گفتند:"سوار اتوبوس ها شوید جهت حرکت به سمت شیراز برای گذراندن دوره آموزش نظامی"! (در حالی که قبلاً به ما اعلام کرده بودند مراجعه کنیم برای آگاهی از محل آموزش و تاریخ اعزام و نه برای اعزام)؛ مدتی پس از اینکه همه اتوبوس ها پر شد و حرکت کردند و از در پادگان که خارج شدیم از راننده پرسیدم:"برنامه نماز چیست؟ کجا قرار است نماز ظهر و عصرمان را بخوانیم؟" راننده-که ظاهراً خودش هم نظامی همان جا بود- پرسید:"مگر نماز نخوانده اید؟" گفتم: "نه، از ساعت 8 صبح تا حالا مشغول سازماندهی ما بودند و نمی گذاشتند از جایمان حرکت کنیم و من فکر می کردم لابد برنامه ای جهت اقامه نماز برایمان در نظر گرفته اند". راننده گفت:"حدود 6 می رسیم حرم امام(ره) آنجا قضایش را بخوانید"! راه حل حکیمانه (!) جناب راننده همانند پتکی بود که بر سرم فرود آمد. مگر می شود؟! من به عشق آشنایی هر چه بیشتر با ارزش ها و فضیلت هایی که برای احیاء آن ها خون هزاران شهید از همین نهاد مقدس بر زمین ریخته شده به اینجا آمدم، آن وقت روز اول خدمت نماز ظهر و عصرم قضا شود؟!؛ ولی شکر خدا حدود 20 دقیقه مانده به اذان مغرب و عشاء به حرم امام(ره) رسیدیم و نماز ظهر و عصرمان را خیلی سریع ادا کردیم.

آن روز تصمیم گرفتم دیگر برای اقامه نماز اول وقت ملاحضه هیچ شخص و هیچ مکانی را نکنم و خیلی زود هم تصمیمم را در نوبت نماز بعدی عملی کردم و برای انجام فریضه صبح دیگر صبر نکردم و مرتب از راننده می خواستم برای اقامه نماز صبح در مکانی مناسب توقف کند تا اینکه ایشان در یک گوشه جاده بدون هیچ امکاناتی توقف کرد و آفتابه شخصی اش را از صندوق عقب اتوبوس بیرون آورد و با آن وضو گرفت و با زیرانداز یک نفره ای که پهن کرده بود آماده اقامه نماز شد. در حالی که باقی مانده آب را در ظرفش می دیدم از او سراغ آب را گرفتم و پرسیدم:"آب دارید وضو بگیرم؟" راننده گفت:"نه، تیمم کن!". و من به ناچار با تیمم نماز صبحم را اقامه کردم و فردای آن روز که به پادگان آموزشی رسیدیم فهمیدم سایر اتوبوس ها هم هیچ برنامه و مکان مناسبی را برای اقامه نماز صبح سربازان در نظر نگرفته بودند و به این ترتیب نماز صبح حدود 800 سرباز ضایع شد در حالی که بعدها که با خیلی از آن ها آشنا شدم فهمیدم بچه های مذهبی و واقعاً نمازخوان در بین آن ها کم نیست و جالب اینکه در آن پادگان آموزشی(مرکز آموزش امام سجاد-علیه السلام- شهرستان اقلید) خیلی برای اقامه نماز سختگیری می کردند و حضور در نماز جماعت برای همه سربازان اجباری بود! و جالب تر اینکه گویا نه تنها اقامه نماز صبح اجباری نبود بلکه هنوز اذان صبح نشده سوت می کشیدند برای حضور اجباری در برنامه ورزش صبحگاهی!!! و افرادی که بی اعتنا به این سوت نماز صبح خود را اقامه می کردند از سوی آن سرباز کادر مسؤول ورزش مورد توبیخ قرار می گرفتند(که البته وقتی می گفتیم نماز می خواندیم، به ناچار دهانش بسته می شد) و افرادی هم بودند که نماز صبح خود را قبل از اذان می خواندند و وقتی به آن ها تذکر می دادم که هنوز اذان نشده، می گفتند باید برویم به ورزش صبحگاهی برسیم!

و ... این گوشه ای از وضعیت پادگانی بود که ادعا می کرد می خواهد سرباز امام زمان(عج) تربیت کند! و به ناچار و برای رعایت اختصار، از وصف توهین ها( خفه شو! بتمرگ!) و نفرین هایشان(الله توی سرت بخوره! حسین بزنه توی کمرت!) می گذرم(البته بعد از اتمام دوره آموزش، 10 صفحه نامه برای فرمانده آن مر کز آموزشی نوشتم که گویا خیلی برایش جالب توجه بود و وعده هم داده بود که پیگیری می کند و جوابم را می دهد).

خلاصه در طول دوران سربازی پس از آموزش هم آنقدر برای شرکت در نماز جماعت اول وقت اصرار داشتم که گاهی هم منجر به بی اعتنایی به برنامه های مافوقم می شد و وقتی هم در پادگان محل خدمتم(ستاد مشترک سپاه) دفتری برای رسیدگی به شکایات سربازان وظیفه تأسیس شد، جریان روز اول سربازی، بدرفتاری ها در آن مرکز آموزشی و ماجراهایی را که در آن شاهد بی اعتنایی نیروهای نظامی مافوق(در بهداری اجرایی ستاد مشترک سپاه) نسبت به فریضه نماز بودم، شرح دادم که البته بی تأثیر هم نبود و یک روز در صبحگاه داخلی به خاطر اهمیت به نماز اول وقت به من 4 روز مرخصی تشویقی دادند ولی نمی دانم آیا افرادی که از دست آنان شکایت کردم(به خصوص پاسدارانی که آن روز باعث ضایع شدن نماز حدود 800 سرباز شده بودند) تنبیه و یا حداقل توبیخ شدند یا نه؟!

چندی قبل از حرکات زننده و غیراخلاقی اخیر برخی بازیکنان پرسپولیس، به صورت اتفاقی در تلویزیون یک گفتگوی ورزشی را دیدم که در ابتدای آن، مجری می پرسید:" چرا پرسپولیس، این تیم محبوب مردمی دچار بحران شده؟"اعصابم خرد شد و کانال تلویزیون رو عوض کردم.

بحران تو هستی که با وجود این همه حوادث تلخ و بی آبرویی برای نظام و کشور از طریق فوتبال، هنوز به ماهیت این ورزش کثیف استعماری پی نبردی.

بحران تو هستی و امثال تو که با وجود این همه رفتارهای زشت و زننده باز هم از این افراد در رسانه ملّی چهره سازی و الگوسازی می کنید و دغدغه های حقیر این پولبالیست ها را دغدغه همه مردم ایران تلقی می کنید!

مگر این ها اولین بارشان است که مرتکب اعمال زشت و غیر اخلاقی می شوند؟ اردیبهشت همین امسال در یک نشریه دانشجویی یادداشتی درباره محسّنات یکی از همین فوتبالیست ها و با انتقاد از صدا و سیما دیدم که اشاره کرده بود این بازیکن در امارات در جواب اعتراض یک زن ایرانی به نوع بازی اش، او را مورد عنایت(فحش) قرار می دهد و این هتّاکی و گریه آن زن موجب تمسخر اماراتی ها می شود و باز هم صدا و سیما شیث نوازی می کند.

بحران آنجاست که باز هم پس از این حرکات زننده اعلام می شود تا اطلاع ثانوی از حضور در میادین ورزشی منع شده اند! تا اطلاع ثانوی؟! مگر قرار است باز هم بعدها شاهد حضور این حضرات باشیم؟ مدعی العموم کجاست؟ چرا کسی به خاطر اعمال منافی عفّت این ها را بازداشت، محاکمه و مجازات نمی کند؟(البته با خبر شدیم که دادستانی رشت اعلام جرم کرده؛ امیدوارم ممنوع الخروج شده باشند تا نروند امارات به ریش دادستان و ملّت ایران بخندند)

چرا بازداشت شوند؟ این امثال میثم نیلی ها هستند که باید به خاطر انتقاد از امثال لاریجانی ها بازداشت شوند تا مبادا حضرات از صندلی قدرت به زیر کشیده شوند؛ ولی حضرات فوتبالیست را برخی حضرات سیاسیون نیاز دارند که با آن ها عکس یادگاری بیاندازند و رأی بیاورند و نردبان قدرتشان باشند. یاد تبلیغات جناب آقای قالیباف در انتخابات سال 1384 افتادم. بنرهایی بزرگ با عکس رنگی تماشاچیان فوتبال که صورتشان را بزک کرده بودند و زیر بنر نوشته بود:"زندگی خوب، برازنده ایرانی"

جناب آقای قالیباف اصولگرا نما! برازنده ایرانی این فوتبالیست ها هستند یا نوجوانان ابلهی که برای این آدم های حقیر سوت و کف می زنند؟ من همان سال گفتم که آقای قالیباف را اصولگرا نمی دانم. کسی که بخواهد با این نردبان و با تمسّک به شجره خبیثه فوتبال به قدرت برسد اصولگرا نیست. طبیعی است کسی که چنین مستمسک خبیثی را ابزار رسیدن به قدرت قرار داده، موضع گیری ضعیفی در جریان فتنه 88 داشته باشد.

هنوز حکمی صادر نشده نامه معذرت خواهی بازیکن را منتشر می کنند(یا احتمالاً از او می خواهند نامه عذرخواهی بنویسد) تا پیشاپیش و کما فی السّابق زمینه برای ماست مالی احکام فراهم شود! اگر یک مدیر فوتبالی یک جو غیرت و شرف داشت اعلام می کرد مطمئن باشید تا وقتی من هستم اجازه نمی دهم این دو نفر وارد میادین ورزشی شوند. به قول یکی از اساتید(که سعادت داشتم در سفری به صورت اتفاقی ایشان را زیارت کنم و شاید راضی نباشند نامشان را اینجا بیاورم): اگر یک جو غیرت داشتند که مدیر فوتبالی نمی شدند و اصولاً انسان حکیم سراغ فوتبال نمی رود.

در فکر این سخنان استاد بودم که هنگام بازگشت از سفر در یک مجلّه به داستان یک حکیم برخوردم: نادانی رو به خردمندی کرد و گفت فلان شخص، ثروتمندترین مرد شهر است. باید از او آموخت و گرامیش داشت.
خردمند خندید و گفت فلانی کیسه اش را از پول انباشته آنگاه تو اینجا با جیب خالی بر او می بالی و از من می خواهی همچون تو باشم ؟! ... از گردش روزگار مرد ثروتمند در کام دزدان افتاد و آنچه داشت از کف بداد و دزدان کامروا شدند. چون چندی گذشت همان نادان رو به خردمند کرد و گفت فلان دزد بسیار قدرتمند است باید همچون او شکست ناپذیر بود. و خردمند باز بر او خندید و فردای حرف نادان دزد به چنگال سربازان فرمانروا اسیر شده، برهنه اش نموده و در میدان شهر شلاقش می زدند که خردمند دید نادان با شگفتی این ماجرا را می بیند. دست بر شانه اش گذاشت و گفت عجب قهرمان هایی داری، هر یک چه زود سرنگون می شوند و نادان گفت قهرمان های تو هم به خواری می افتند. خردمند خندید و گفت قهرمانان من در ظرف اندیشه تو جای نمی گیرند، همین جا بمان و شلاق خوردن آن که گرامیش می داشتی را ببین، و با خنده از او دور شد.
قهرمان های آدمهای کوچک، همانند آنها زود گذرند. 

نمی دانم چند قهرمان فوتبال باید در ورطه بی اخلاقی سرنگون شوند تا بعضی ها درس عبرت بگیرند؟!

لینک یادداشت در خبرنامه دانشجویان ایران: در باب ماست مالی بحران پرسپولیس!

یادداشت های مرتبط:
عمّار را چه به میدان فوتبال؟!
فوتبال و آشغال های خطرناک فرهنگی
تبری برای بتکده فوتبال

پاسخ پیامک های تخریبی(12):

سال ها دولتتان معرکه بر پا می کرد/

مفسدان را همه مبرا از خطا می کرد/

در همان حال که دم از خط امام می زد/

بستر فتنه و براندازی مهیا می کرد.

پس از برگزاری کنفرانس بیداری اسلامی و سخنرانی روشنگرانه و الهام بخش مقام معظّم رهبری، تلاش های مذبوحانه ای برای تخریب شخصیت و به منظور عدم تأثیرگذاری کلام نورانی ایشان در تقویت، جهت دهی و جلوگیری از انحراف در حرکت بیداری اسلامی صورت گرفت.

این در شرایطی است که چندی قبل جناب مهاجرانی در رد تلاش های مذبوحانه برای تخریب شخصیت مقام معظم رهبری حتی از علامه مصباح یزدی هم که گفته بود: "در زندگی ایشان نمی توان یک نقطه سیاه پیدا کرد"، پا را فراتر گذاشته و اعتراف کرده بود: "من آیت‌الله خامنه‌ای را خوب می‌شناسم و می‌دانم که در تمام کارنامه‌ اقتصادی خود و اقوامش، نقطه سیاه که هیچ، حتی یک نقطه خاکستری هم نمی‌توان یافت." (اعتراف مهاجرانی: قسمت اول - قسمت دوم)

و اما یک نمونه اخیر از این تلاش های سخیف را از طریق کامنتی در وبلاگم و جستجویی که پس از آن کردم متوجه شدم: "می گم این خامنه ایتونم که سیگاری از کار در اومد، طرفدار کی هستی برادر؟"

خدا رو شکر در این برهه حساسی که خفاشان شب پرست در به در به دنبال گرد پاشیدن به صورت ماه هستند تنها نقطه ضعفی که پیدا کردند این است که ایشان در گذشته سیگار و پیپ می کشیدند. برفرض که این ادعاها درست باشد و عکس ها جعلی نباشد، سؤال این است که ایشان در چه زمانی سیگار می کشید؟ عکس ها و مطالب آن ها گویای این است که ایشان قبل از دوران ریاست جمهوری شان سیگار می کشیدند و در ابتدای دوران ریاست جموری شان هم سیگار کشیدن را ترک کردند.

بسیار خوب، آن زمان که ادعا می کنند ایشان سیگار می کشید، چه زمانی بود؟ زمانی که تمام عالم و آدم و از جمله پزشکان از فوائد و محسّنات سیگار می گفتند و حتی با لباس پزشکی تبلیغ سیگار را می کردند(روزگاری که پزشکان توصیه می‌کردند سیگار بکشید!) و بعضی از علما و حتی مراجع هم با اعتماد به سخنان آن روز پزشکان سیگار می کشیدند. اما دیگر از قوّت اراده ایشان نمی گویند که به محض اینکه متوجه شد تمام این حرف ها در محسنات سیگار حرف مفت است و سیگار جز ضرر چیزی ندارد، سیگار کشیدن را ترک کرد. همانطور که شهید آوینی هم سیگار می کشید و به محض اینکه متوجه شد سیگار کشیدن در شأن یاور مهدی(عج) نیست بدون هیچ تشریفاتی برای ترک تدریجی، یکباره سیگار را ترک کرد.

چندی قبل در برنامه "به خانه برمی گردیم" شبکه تهران شاهد افاضات یک روانشناس بودم. ایشان برای نشان دادن اهمّیت "بخشش و گذشت" فرمودند: "خدا هم با همین بخشندگی هاست که بزرگتر میشه"!!!

البته جای تعجب نیست. متون سکولار علوم دانشگاهی که کسی را حتی با الفبای آموزه های توحیدی قرآن آشنا نمی کند تا بداند کمال مطلق نیازی به وسیله برای رسیدن به کمال ندارد و چگونه هوالأول و الآخر که آخر همه کمالات و کمال بی نهایت است، بزرگتر می شود؟ اگر جا برای بزرگتر شدن بود که دیگر کمال بی نهایت معنا نداشت و در این صورت از کجا معلوم موجود دیگری در متصّف شدن به صفتی چون بخشندگی با خدا رقابت نکند و بزرگتر از او نشود؟!

البته شاید این یک تبق و سوتی ساده باشد ولی یادم افتاد قبلاً هم در رادیو جفنگ -ببخشید، یعنی رادیو جوان- شنیدم که یک مجری داشت با جوانی درباره اعتماد به نفس مصاحبه می کرد که مضمون سؤالش این بود که وقتی موفقیتی کسب می کنی چه احساسی داری؟ و سپس برای اینکه به آن جوان برای بیان احساسش کمک کند گفت: "یعنی نفس مطمئنه ات ارضا میشه، درسته؟"

گویا یک مشاور توحید و خداشناسی هم باید در صدا و سیما باشد که این جفنگیات را به خورد مردم ندهند!. آخه نفس مطمئنه ارضا میشه یعنی چی؟ مگه شهوته که ارضا بشه؟ کسی که به مقام نفس مطمئنه می رسه دیگه موفقیت و عدم موفقیت برایش فرقی نمی کند. او همه این ها را امتحانی می داند برای بندگی و آنچه برایش مهم است این است که تکلیفش را تشخیص و به آن عمل کند، چه موفقیت حاصل شود و چه نشود؛ و در پس این موفقیت ها و عدم موفقیت ها فقط انجام تکلیف و رضایت حق برایش مهم است.

هرچند بعید می دانم مشاوره خداشناسی هم برای برنامه های صدا و سیما افاقه کند همانطور که بکارگیری مشاوران مذهبی در سریال های تلویزیونی تأثیری در جلوگیری از اشاعه تفکرات انحرافی و خرافی ندارد.

لینک مطلب در خبرنامه دانشجویان ایران، با عنوان: گاف جدید مجریان صدا و سیما

این روزها که شاهد بیداری اسلامی در منطقه هستیم، بیش از پیش یاد سخنان استاد محمد اکرمی می افتم که در اردوی مشهد تابستان 1388 در بهشت رضا(علیه السّلام) بر مزار شهیدان برونسی و فرّودی از رویش بذرهای عاشورا می گفت. بنابراین تصمیم گرفتم فیلم سخنان ایشان را در سایت روشنگری بارگذاری کنم:

لینک مشاهده فیلم در سایت روشنگری

لینک دریافت فیلم

نبرد غیرتی کربلای 5، نبرد پوست و گوشت و خون با تکنولوژی ...
عدم امکان تصرف بصره به دلیل کمبود نیرو در سال 66، بعد از عملیات کربلای 5 اگر صد گردان آماده داشتیم ...
خیلی از این شهدا را حتی خانواده هایشان هم نشناختند ...
این ها بذرهای عاشورا بودند که در عاشورا کاشته شدند و یک روزی به بار نشستند ...
این ها اگر مقاومت نمی کردند، اسراییل امروز پوزه اش به خاک مالیده نمی شد در لبنان و فلسطین ...