بازدید امروز : 27
بازدید دیروز : 61
رنجنامه های دهه هفتاد/28
نماهنگ صوتی منتشر نشده از حاج صادق آهنگران
به مناسبت هفته دفاع مقدس
دوران دانشجویی که گاهی با مجموعه روایت فتح در ارتباط بودم، یک نوار کاست حاوی دو نماهنگ صوتی زیبا از مثنوی های «راز شب» و «شراب 8 ساله» به من دادند که تا کنون ندیدم جایی منتشر شده باشد.
البته قسمت هایی از مثنوی «راز شب» در تیتراژ سری های بعدی مجموعه «روایت فتح» پس از شهادت سید مرتضی آوینی پخش شد که در ابتدای همین نماهنگ صوتی کامل هم حاج صادق آهنگران توضیح می دهد طبق توصیه شهید آوینی چون تیتراژ قبلی (مثنوی «شهادت») قدیمی شده بود بنا شد روی یک اثر جدید کار شود که همین مثنوی «راز شب» انتخاب شد.
لذا ابتدا متن کامل این اشعار را تقدیم می کنم که در برخی سایت های دیگر تحت همین عنوان(یا تحت عنوان مثنوی «شرمساری») منتشر شده است و سپس در انتها می توانید فایل صوتی آن را دریافت کنید:
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم اشک و آه است و من
شب و خلوت و بغض نشکفته‌ام
شب و مثنوی‌های ناگفته‌ام
شب و ناله‌های نهان در گلو
شب و ماندن استخوان در گلو
من امشب خبر می‌کنم درد را
که آتش زند این دل سرد را
بگو بشکفد بغض پنهان من
که گل سرزند از گریبان من
مرا کشت خاموشی ناله‌ها
دریغ از فراموشی لاله‌ها
کجا رفت تأثیر سوز و دعا؟
کجایند مردان بی‌ادّعا؟
کجایند شور‌آفرینان عشق؟
علمدار مردان میدان عشق
کجایند مستان جام الست؟
دلیران عاشق، شهیدان مست
همانان که از وادی دیگرند
همانان که گمنام و نام‌آورند
هلا، پیر هشیار درد آشنا!
بریز از می صبر، در جام ما
من از شرمساران روی توام
ز دُردی کشان سبوی توام
غرورم نمی‌خواست این سان مرا
پریشان و سر در گریبان مرا
غرورم نمی‌دید این روز را
چنان ناله‌های جگر‌سوز را
غرورم برای خدا بود و عشق
پل محکمی بین ما بود و عشق
نه، این دل سزاوار ماندن نبود
سزاوار ماندن، دل من نبود
من از انتهای جنون آمدم
من از زیر باران خون آمدم
از آن‌جا که پرواز یعنی خدا
سرانجام و آغاز یعنی خدا
هلا، دین‌فروشان دنیا‌پرست!
سکوت شما پشت ما را شکست
چرا ره نبستید بر دشنه‌ها؟
ندادید آبی به لب تشنه‌ها
نرفتید گامی به فرمان عشق
نبردید راهی به میدان عشق
اگر داغ دین بر جبین می‌زنید
چرا دشنه بر پشت دین می‌زنید؟
خموشید و آتش به جان می‌زنید
زبونید و زخم زبان می‌زنید
کنون صبر باید بر این داغ‌ها
که پر گل شود کوچه‌ها، باغ‌ها
رنجنامه های دهه هفتاد/27
مثنوی «شیعه نامه»
مثنوی «شیعه نامه» را شاید شنیده و خوانده باشید.
در سایت های دیگر هم منتشر شده است.
اما شاید ندانید سراینده این اشعار(مرحوم آقاسی) سر سیاه زمستان از حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی اخراج شد!
لذا در این قسمت از رنجنامه های دهه 70، این مثنوی را بازنشر می دهم: ادامه مطلب...
این امپریالیسم است که روابط انسان ها را پیچیده، بروکراتیک و به قول شهید بزرگ، دکتر علی شریعتی، جن زده جلوه می دهند.
کلیه روابط سالم، ساده هستند.
اگر روابط انسان با خدایش رابطه ایست بسیار ساده، چرا باید روابط انسان با انسان های دیگر پیچیده باشد؟!
برای درنوردیدن طومار روابط جن زده و جن زدگی باید به سادگی و بداهت در روابط توجه کرد.
این روابط استثماری و روابط استعماری هستند که انسان ها رو به خود و به دیگران بیگانه می کند.
اگر راه های مشاوره و مشورت باز باشد، اگر انسان ها خود را یکی رئیس و دیگری مرئوس ندانند، اگر انسان ها با هم رابطه سالم و انسانی داشته باشند، به بهترین انسان در میان خود رأی خواهند داد که اداره امور را بر عهده بگیرد و بهترین افراد را برای اداره امور کشور انتخاب خواهند کرد.
مستند «تاریخ شفاهی ایران/ 18 شهریور ماه 1396/ شبکه مستند سیما/ جلسه مجلس خبرگان قانون اساسی در بررسی و تصویب اصل79/ مهر ماه 1358
سال 72 بعد سربازی با فراخوان معلمّمان استاد محمد اکرمی بنا شد که با جمعی هماهنگ و منسجم از شاگردان قدیمش در امور پرورشی مدرسه مشغول شویم و هر کس گوشه ای از کار را به عهده بگیرد.
چند سالی بود که ولادت حضرت زینب(سلام الله علیها) منزلمان هیأت و مراسم جشن مولودی برقرار بود.
آن سال بنا شد بعد مراسم جشن، جلسه توجیهی با حضور دوستان در اتاقم برگزار شود(یادش به خیر اون قدیما خونه ها بزرگ بود) و حاج آقا اکرمی برایمان صحبت کند.
سخنان حاجی بیشتر حول و حوش وضعیت اسف بار فرهنگی در جامعه بود و تکلیف انقلابی و رسالت سنگینی که بعد شهداء بر عهده ماست(حیف شد که ضبط نکردم) اواخر جلسه هم اشاره کوتاهی به اهداف و برنامه های فعالیت فرهنگی و پرورشی در مدرسه داشت.
گرچه جلسه به درازا انجامیده بود و برنج ها حسابی ته دیگ بسته بود، ولی سخنان حاجی آنقدر دلنشین و تنبّه آور و بیدارکننده و مسؤولیت آفرین بود که کسی احساس خستگی و گشنگی نمی کرد.
جلسه آن شب تمام شد و حاجی روز بعد رفت مدرسه.
مدیر مدرسه معلم فیزیک ما بود؛ یک آدم حزب اللّهی و جانباز دفاع مقدّس که یکی از دست هایش از مچ قطع شده بود.
اما این مدیر ما در یک برخورد ناباورانه و ناشی از توهّم توطئه ، برگشت به حاجی گفت: ادامه مطلب...
چندی قبل دکتر کرمی(1) در ضمن یکی از سخنرانی های خود(2) با نقل خاطره ای مربوط به 70-60 سال قبل، می گفت:
«دیکتاتورها از ملّت جاهل خوششان می آید؛ حکومت بر ملّت عاقل خیلی سخت است.
پدر من می گفت ما خان داشتیم، آن موقع من کارگر نانوایی بودم، خان می آید با ماشینش از تهران رد بشود که نگاه می کند و من هم نشسته بودم روزنامه می خواندم.
خان می پرسد: "این رعیّت ماست؟"
می گویند: "بله"
خان می پرسد: "رعیّت ما روزنامه می خواند؟!"
می گویند: "بله"
خان می گوید: "رعیّتی که روزنامه می خواند به درد رعیّتی نمی خورد!"؛ من رعیّت بی سوادِ خنگ می خواهم که بهش گفتم "بمیر!" بمیرد، هیچی نفهمد!
برای این است که من روی فرهنگ جامعه خیلی کار می کنم؛ مردم! فرهنگ تان را بیاورید بالا!»
اما سخنان استاد برای من -علی رغم این که خان ندیده ام- چندان تعجّب برانگیز نبود؛ چرا که نه در 70-60 سال قبل بلکه در 70-60 روز قبل از آن سخنرانی، نه در عهد طاغوت بلکه در نظام اسلامی، نه در یک مؤسسه غیرانقلابی بلکه در یک نهاد انقلابی، کمی آن طرف تر از محل سخنرانی استاد، شاهد بودم که به یک کارمند گفته اند: «تو چه جایگاهی داری! تو چه حقّی داری کانال و سایت داشته باشی، عده ای را دور خودت جمع کنی و اظهار نظر کنی؟!»
و جالب تر اینکه 70-60 روز پس از آن سخنرانی، این کارمند به خاطر ترویج معارف قرآنی در یکی از کانال هایش، رتبه دوم کشوری را در یک جشنواره قرآنی کسب می کند.
همچنین 160ماه قبل از آن سخنرانی، این کارمند با تقدیم نامه ای خیرخواهانه می نویسد:
«آیا انقلاب اسلامی ما فقط برای این بوده که عده ای بروند و عده ای دیگر جای آن ها بیایند؟
آیا صرف دارا بودن سابقه مجاهدت در راه تحقّق انقلاب و ایفای نقش در دوران دفاع مقدّس کافیست؟
آیا قرار نیست فکر و فرهنگ و ادبیات دیگری توسط مدیران ما در این نظام نهادینه شود؟ ...
"آیا می توان با یک ادبیات انقلاب کرد و عدّه ای با آن ادبیات روی مین بروند و آنگاه پس از پیروزی و تثبیت موقعیت، با یک ادبیات دیگر مدیریت کرد؟!(3)"»
بله حاج آقای پناهیان!، «این زندگی کارمندی ضدّ حماسه است»(4).
اصلاً کارمند را چه به فضای مجازی و شبکه های اجتماعی؟!
کارمند را چه به نگاه انتقادی داشتن و بیان دغدغه ها؟!
کارمند را چه به نشر معارف قرآنی؟!
کارمند را چه به تبیین آرمان های انقلاب اسلامی؟!
کارمند را چه به نگرانی از رجعت به روحیات طاغوتی؟!
کارمند را چه به تولید محتوا در فضای مجازی؟!
کارمند فقط باید مثل یک ماشین اجیر شده کار کند و عصری هم برود منزل لم دهد و نهایت فعالیتش در فضای مجازی، فوروارد و کپی پیست جوک و مطالب درپیتی، و به اشتراک گذاشتن دری وری های راست و دروغ در شبکه های اجتماعی باشد!
این است نتیجه نگاه حداقلی شما و امثال شما به مباحث «اخلاق کارمندی» و نگفتن آنچه که باید بگویید!
پی نوشت ها:
1. عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی بقیة الله(عج)
2. دوم خرداد 1396، سخنرانی با موضوع «بیوتروریسم در کمین مسلمانان» در یکی از دانشگاه ها
3. برگرفته از یکی از سخنرانی های استاد رحیم پور ازغدی
4. از سخنان حجة الإسلام علیرضا پناهیان/دهه اول محرم/دانشگاه هنر/با موضوع «عنصر شجاعت در هنر و حماسه»
در کتابی با عنوان «اخلاق و احکام کارمندی»، جناب سقراط به عنوان الگویی در زمینه «احترام به قانون» معرّفی شده است.
مقام و شهرت و احترام فوق العاده ای که سقراط در جامعه آن روز یونان داشت، سبب شد که آتش حسد و کینه در قلوب دشمنانش شعله ور شود.
در نتیجه بازیگران صحنه سیاست با پرونده سازی و اتهامات بی اساس کاری کردند که حکومت وقت به او بدبین شود و سرانجام دادگستری یونان او را به چند سال زندان محکوم نماید.
این استاد فلسفه و طب که شاگردان بزرگی تحویل جامعه داده بود، با چهره ای باز تسلیم رأی ظالمانه دادگاه شد و با آرامش کامل وارد زندان شد ...
وی ضمن ردّ یک طرح پشنهادی از سوی شاگردان و همفکرانش برای فرار از زندان، گفت: «70 سال زیر سایه قوانین این کشور زندگی کرده ام، وجدانم اجازه نمی دهد قانونی را که مدّت ها حافظ جان و مال من بوده بشکنم و زیر پا بگذارم»
دشمنان سقراط که به زندانی بودن او قانع نبودند به تحریک مقامات پرداختند تا سرانجام دستور قتل وی به وسیله زهر صادر شد.
سقراط خود جام زهر به دست گرفت و نوشید و بدین گونه مرگ را بر قانون شکنی ترجیح داد!(1)
عجب! از کی تا حالا احترام به قانون، مستلزم پذیرش ظلم و سکوت در برابر ناحق شده است؟!
اگر سکوت کنیم و با بی تفاوتی اجازه بدهیم این قانون با ملعبه قرار گرفتن از سوی برخی، کم کم به ضدّ خودش تبدیل بشود، باز هم می تواند کارکرد خود را برای حفظ جان و مال مردم حفظ کند؟!
مرگ اگر بر قانون شکنی ترجیح دارد، بر ظلم پذیری و بی تفاوتی در برابر ناحق ارجحیَّت ندارد؟!
بله، «این زندگی کارمندی ضدّحماسه است»(2) چون چنین الگویی را برای کارمندان معرفی می کنند!؛ بُز اخوشی که در برابر پرونده سازی و طرح اتّهامات بی اساس، از خود دفاعی نمی کند و در برابر صدور رأی ظالمانه هم نه تنها اعتراضی ندارد بلکه جام زهر را خود به دست می گیرد و با کمال میل می نوشد!
در حالی که طبق بینش اسلامی و شیعی، اگر نظام باطل مستقر باشد، اعتراض هایی مانند حماسه 15 خرداد موضوعیت پیدا می کند و مردمی که معتقدند «قانونی که به واسطه آن، مرجع تقلید ما را بازداشت و زندانی کنند برای ما پشیزی ارزش ندارد!»(3)
و اگر نظام حق مستقر باشد همه مردم علاوه بر احترام به قانون، پاسدار و نگهبان قانون اند و یکی از مصادیق احترام و پاس داشتن قانون آن است که هیچگونه سوءاستفاده از قانون برای ظلم به دیگری برتابیده نشود، چرا که اصولاً هیچگونه سکوت و بی تفاوتی در برابر ظلم -چه به نام قانون و چه به هر نام دیگری- جایز نیست.
آری، سوءاستفاده از قانون برای پرونده سازی، طرح اتهام بی اساس و ظلم به دیگران نیز یکی از مصادیق منکر است که نویسنده کتاب «اخلاق و احکام کارمندی» به تفصیل در بخش های دیگر کتاب به آن پرداخته است، از جمه این که: «اگر کارکنان ادارات و مؤسسات در محل کار خود، ارتکاب تخلّفات اداری و شرعی را توسط مسؤولین مافوق مشاهده کنند ... باید امر به معروف و نهی از منکر کنند ... بر کسی که قادر به امر به معروف و نهی از منکر نیست، واجب است که نهادهای مربوطه را که از طرف حکومت برای این کار اختصاص یافته اند، مطلع نمایند ...»(4)
آیا سوءاستفاده از قانون برای پرونده سازی و طرح اتّهامات بی اساس علیه دیگران، از مصادیق تخلّف اداری و شرعی نیست؟!
پی نوشت ها:
1.اخلاق و احکام کارمندی- صفحات 68-67
2. از سخنان حجة الإسلام علیرضا پناهیان/ ده? اول محرم/دانشگاه هنر/با موضوع «عنصر شجاعت در هنر و حماسه»
3. دیالوگی از یک فیلم سینمایی با موضوع حماسه 15 خرداد
4. اخلاق و احکام کارمندی- صفحه141
«هنگامی که شیپور جنگ نواخته می شود، تشخیص مرد از نامرد آسان می شود»(1)
در شرا یطی که مردهایی بی ادّعا در راه مبارزه با ایادی اسراییل جان خود را فدا می کنند و سر می دهند، برخی افراد پرمدّعا حاضر نیستند برای رسمیت ندادن به این رژیم جعلی، از قاذورات دنیایشان بگذرند.
چرا که تعهّد داده اند به هر قیمتی فوتبال بازی کنند؛ بازی را دین خود قرار داده اند(2) وگرنه تا جایی تعهّدشان را به رسمیت می شناختند که به دینشان برنخورد.
«به راستى که مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه زبان آنهاست، تا جایى که دین وسیله زندگى آنهاست، دین دارند و چون در معرض امتحان قرار گیرند، دینداران کم مى‌شوند.»(3)
«آیا مردم گمان کرده اند به صرف اینکه بگویند ایمان آورده ایم رها مى شوند و آزمایش نمى شوند؟»(4)
افرادی به تناسب ایمان بلندشان، به حضور در صحنه دفاع از کشور اسلامی در صدها کیلومتر فراتر از مرزها و نبرد با مشتی جانی وحشی در دیار غربت امتحان می شوند و تا پای جان و سر خود بر عهدشان پابرجا می مانند.
و افرادی دیگر که بی جهت و صرفاً با توپ زدن از آن ها اسطوره تراشی شده است، با امتحانی ساده تر بازنده می شوند.
شعار «پاینده باد ایران» می دهند، به مرحوم تختی ادای احترام می کنند، شهدا را تکریم می کنند، اما به وقت امتحان تشخیص نمی دهند که قبل از تعهّد نسبت به فلان باشگاه اروپایی چه تعهّدی دارند، چرا که چرب و شیرین دنیا در دهانشان مزه کرده و دچار فراموشی شده اند.
از نهج البلاغه هم در باب لزوم وفای به عهد شاهد می آورند! چه می کند این نفس تسویل گر برای توجیه یک عمل ضدقرآنی!
مگر در نماز از خدا نمی خواهی که تو را به راه کسانی که به آن ها نعمت داده است، هدایت کند؟ کسانی که خدا به آن ها نعمت داده است، به ولی نعمت خود چه تعهّدی داده اند؟!؛ «موسى گفت: پروردگارا، به خاطر این نعمت که به من ارزانى داشته اى تا آخر عُمرم هرگز پشتیبان مُجرمین نخواهم بود»(5)
تو که تعهّد جوانمردی به مرحوم تختی داده ای، تو که شعار «پاینده باد ایران» می دهی، تو که از نهج البلاغه سخن می گویی، چگونه حاضری به یک رژیم ناجوانمرد، جنایتکار، اشغالگر، نامشروع، قاتل زنان و کودکان و همچنین قاتل دانشمندان کشورت-که برای پایندگی ایران تلاش می کردند- مشروعیت بدهی؟! حالا چه با بازی کردنت و چه با حمایت از بازی دوستانت.
اگر سیاست جمهوری اسلامی دست از سر ورزش بردارد، سیاست رژیم غاصب و نامشروع اسراییل، از بازی های ورزشی برای تبلیغ مشروعیت خود سوءاستفاده نمی کند؟!
و بدان که شعار جدایی ورزش از سیاست را همان سیاست مداران غدّار بلغور می کنند تا ملّت ها در مستی هیجانات مسابقات ورزشی، از مکر و سیاست های پلید و مجرمانه آنان غافل شوند.
پی نوشت ها:
1. جمله منسوب به شهید چمران
2. بازی را دین خود قرار ندهیم! (نکات تفسیری از آیت الله جوادی آملی)
3. امام حسین(علیه السّلام)-تحف العقول، ص 245
4. سوره عنکبوت- آیه2
5. سوره قصص-آیه 17-نماز یعنی یاری نکردن مجرمین(نکات تفسیری از آیت الله جوادی آملی)
یادداشت مرتبط قبلی: تعهد به باشگاه یا راه و رسم مردانگی؟!+تصویر
بازیکنی که عاشق BMW است و نمی تواند از اتومبیل BMW دل بکند:
بازیکنی که در اعتراض به اخراج هم تیمی خود در مسابقات جام دانهیل ویتنام با مشت به سینه داور ژاپنی می زند(1)
بازیکنی که در بازی با پرتغال(جام جهانی 2006) در اعتراض به تعویض خود، لگدش را نثار ساک پزشک تیم می کند!(2):
همین بازیکن در سالگرد جهان پهلون تختی بدون دعوت بر سر مزارش می رود و می گوید «من فقط آمده‌ام به وظیفه‌ام عمل کنم و هیچ حرفی ندارم»(3) و امیدوار می شویم که قرار است از مرحوم تختی درس جوانمردی بیاموزد و بی اخلاقی در ورزش را کنار بگذارد:
پی نوشت ها:
یادداشت مرتبط قبلی: اسطوره تراشی از پولبالیست عاشق BMW+تصویر
با مشاهده تصویر حضور تتلو در جشن فارس پلاس، یاد یک نقد درباره سریال «خوش رکاب» در نشریه «صبح صادق» افتادم.
حجة الإسلام علی رازینی یکی از نقدهایش این بود که چرا پس از متحوّل شدن عزّت، سبیلش همچنان نعل اسبی باقی ماند؟!
حالا امیر تتلوی متحوّل شده در جشن فارس پلاس ردیف جلو نشسته، آستین هایش را بالا زده و همچنان با افتخار، خالکوبی هایش را به نمایش می گذارد!
می گویند چه بسا شهدایی بودند که بدن هایشان خالکوبی داشت و متحوّل شدند و پس از مجاهدت در جبهه های حق علیه باطل به شهادت رسیدند؛ امّا نمی گویند که همان شهداء، دیگر پس از متحول شدن با افتخار خالکوبی هایشان را به نمایش نمی گذاشتند، بلکه آرزو داشتند با گلوله مستقیم توپ به شهادت برسند تا اثری از آن خالکوبی ها باقی نماند.
امام خمینی(ره) نیز عمل به ظاهر شریعت را مقدّمه سیر و سلوک می دانند و بر ضرورتِ تبعیّتِ ظاهرِ عارف از باطن و منطبق بودن ظاهر بر عقل و شرع تأکید می کنند.(*)
نمی گویم وی را به خاطر ظاهرش طرد کنیم و توقع داشته باشیم یهویی عارف کامل شود، بلکه می گویم به گونه ای تبلیغ نکنیم که بی قیدی نسبت به رعایت ظواهر شرعی و آداب آن، توجیه و تأیید و به نوعی قبح زدایی شود.
انصافاً صد رحمت به سبیل عزّتی! حجة الإسلام رازینی اگر تتلوی متحوّل شده در جشن فارس پلاس را ببیند چه می گوید؟!
پی نوشت:
*- به عنوان نمونه: «نیل به معرفت و باطن، جز از راه ظاهر و حفظ آن میسر نیست و کسی نمی تواند بدون رعایت ظواهر شرعی، ادعای رسیدن به باطن داشته باشد.»(تعلیقات علی شرح فصوص الحکم ومصباح الانس ، ص 201)
امام جعفر صادق(علیه السّلام) فرمودند : «کسى که از حق دَم مى زند با سه ویژگى شناخته مى شود:
1- ببینید دوستانش چه کسانى هستند؟
2- نمازش چگونه است؟
3- و در چه وقت آن را مى خواند؟»(1)
روز عید فطر، برای نماز صبح به مسجد محله مان رفته بودم.
حدود 15 بسیجی آن مسجد با لباس فرم در خیابان جلوی مسجد جمع شده بودند تا برای انتظامات برگزاری نماز عید فطر آماده شوند.
آن زمان کار خاصی نمی کردند؛ با هم گپ می زدند و برای خودشان می چرخیدند.
نماز جماعت صبح برگزار شد؛ امّا محض رضای خدا یک نفر از این بسیجی ها در نماز جماعت شرکت نکرد!
قابل ذکر است که این پایگاه بسیج به دلیل بالا بودن آمار فعالیت هایش، به عنوان «پایگاه ویژه» شناخته شده است!
وقتی ملاک فعالیت ها عددی و آمارها فله ای باشد، توقع بهتر از این هم نیست و از حلقه های صالحین فرمایشی و بخشنامه ای، صالح در نمی آید.
«إن قُبِلت، قُبِلت ما سِواها و إن رُدَّت، رُدَّت ماسِواها»(2)
پی نوشت ها:
1- محاسن/ صفحه 254/حدیث 281
2- وسائل الشیعه/جلد3/صفحه22/حدیث 10
یادداشت مرتبط: معاشرت بسیجی با مردم
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
لینک دوستان
لوگوی دوستان
درباره خودم
آوای آشنا
فهرست موضوعی یادداشت ها
بایگانی
اشتراک
