شب های قدر که قرآن به سر می گیریم، اکثر مداحان و علما ابتدا به تفصیل به ذکر مصائب امام علی و حسنین(علیهم السّلام) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) می پردازند.

سپس به سرعت ادامه می دهند:بعلیّ ابن الحسین، بمحمّد ابن علی، بجعفر ابن محمّد ... تا بعلیٍ ابن موسی می رسند و یک «آی قربون کبوترای حرمت» و «قربون گنبد طلات» و ... می گویند و سپس باز به سرعت بمحمّد ابن علیٍ، بعلیّ ابن محمّد ... تا بالاخره بالحجّة  و دعا برای ظهور حضرت و به این ترتیب مراسم قرآن به سر گرفتن به پایان می رسد!

اما در این شب ها فقط قرار نیست با ذکر مصائب و توسل به اهل بیت(علیهم السّلام) گناهانمان بخشیده شود(شبیه تفکّر مسیحیّت که اعتقاد دارد مسیح به صلیب کشیده شد تا کفّاره گناهان مسیحیان باشد)، بلکه قرار است از این خاندان کرامت، درس زندگی و سرمشق برای یک سال دیگر عمرمان بگیریم.

حضرت زهرا(سلام الله) را فقط در بستر بیماری و درد پهلو خلاصه نکنیم؛ امام علی(علیه السّلام) را فقط با فرق شکافته در حال قربون صدقه رفتن سر فرزندانش تجسّم نکنیم؛ امام حسن(علیه السّلام) را فقط با چهره زرد ناشی از زهر حلائل نشناسیم و امام حسین(علیه السّلام) را فقط با بدن تکّه تکّه ترسیم نکنیم که تنها برای دردهای جسمی و عاطفی اش در روز عاشورا ناله کنیم.

چه خوب است علماء و مداحان در همین فاصله کوتاه قرآن به سر گرفتن و نام این 14 ذات مقدس را بر زبان راندن، به الگوهایی که می شود از آن ها برای زندگی گرفت و برخی نکات اخلاقی و اعتقادی از سیره و سخنان و ادعیه وارد شده از این بزرگواران نیز اشاره کنند:

بک یا الله؛ فقط تو را بپرستیم، هوای نفس را الهه خود قرار ندهیم، تو را در همه حال شاهد بر احوال و اعمال خود بدانیم، با کتاب تو انس بگیریم، در معیشت و همه شؤون زندگی جز بر اساس قرآن و رضای حق عمل نکنیم و نسخه های بیگانگان را بر آن مقدّم نداریم.

بمحمّدٍ(صلی الله علیه و آله)؛ به ما توفیق بده مُنذر باشیم، بت های مدرن عصر خود را بشناسیم و خانواده و جامعه را از آن ها انذار دهیم؛ در راه حق از ملامت هیچ ملامتگری نهراسیم، پیامبر را اسوه حسنه زندگی خود قرار دهیم، مزیّن به مکارم اخلاقی باشیم و همانطور که رسول خدا دعا کرد، دنیا را بزرگترین دغدغه مان قرار نده، دینمان گرفتار مصیبت نشود و یک لحظه ما را به خود وامگذار.

بعلیٍّ؛ شجاعت علوی به ما بده، حق را شجاعانه اقامه کنیم و باطل را در هم بکوبیم؛ طبق تعلیم حضرت در دعای کمیل، جمیع اعضاء و جوارح ما در خدمت تو باشد و جمیع احوال شبانه روزمان به ذکرت آباد شود.

بفاطمة؛ در همه حال مدافع حریم ولایت باشیم، خط نفاق را رسوا کنیم، حجاب و عفاف را پاس بداریم، تجملّات زائد را از زندگی خود حذف و بنیان خانواده خود را با اطاعت از اوامر الهی مستحکم کنیم.

بالحسن؛ خُلق حسن به ما بده، ناسرا گو را شرمسار کنیم، دستگیر نیازمندان باشیم، فقر را برنتابیم، مستمند را تکریم کنیم، معاویه صفتان را رسوا کنیم.

بالحسین؛ معارف دعای عرفه را دریابیم، خدایا ما را چنان خاشع قرار ده که گویی تو را می بینیم، غنای نفس، یقینی قلبی و اخلاص در عمل به ما بده، در سخت ترین شرائط هم از هدایت دیگران غافل نشویم، از انبوه سپاه کفر و نفاق نهراسیم و در سختی جان دادن در هر شرائطی راضی به رضای حق و تسلیم امر خدا باشیم.

بعلی ابن الحسین؛ صحیفه سجادیه را بخوانیم، لذت مناجات را دریابیم، مطابق رساله حقوق امام سجّاد(علیه السّلام)، حقوق و تکالیف خود را بشناسیم و به آن ها عمل کنیم؛ عزای حسینی را اقامه کنیم، پیام نهضت جهانی عاشورا را دریابیم و از تحریف عاشورا و همه نهضت های راه حق - از جمله انقلاب اسلامی مان- جلوگیری کنیم.

بمحمّد ابن علیٍ؛ در پی کسب علم و دانش و فراگیری معارف اهل بیت(علیهم السّلام) باشیم؛ مشمول این حدیث امام باقر(علیه السّلام) نباشیم که هر کس برای فخرفروشی و جلب توجّه دیگران طلب علم کند، جایگاهش در آتش است؛ به تو پناه می بریم از علمی که سودی ندهد و ما را از حق دور کند.

بجعفر ابن محمّدٍ؛ طبق فرمایش امام صادق(علیه السّلام)، مایه زینت امامانمان باشیم و مایه آبروریزی نباشیم؛ اهل تفقّه در دین و نشر معارف دینی باشیم؛ شیعه جعفری باشیم و در راه شیوع این مکتب تلاش کنیم؛ به حقِّ مسن ترین اماممان وقتی پیر شدیم، وقار و وزانت شایسته را داشته باشیم و خرفتی در کنجی لمیده نباشیم.

بموسی ابن جعفرٍ؛ به حق امام موسی کاظم(علیه السّلام)، به ما توفیق کظم غیظ بده؛ در تنهاترین لحظات و اوج غربت، غرق در لذت انس و مناجات با تو باشیم؛ دعوت کننده به گناه را شرمسار کنیم؛ همانطور که امام هفتم فرمود، حق را بگوییم اگر چه ظاهراً نابودى مان در آن باشد و یقین داشته باشیم که نجاتمان  در حق گویی است؛ تقواى الهى پیشه کنیم و باطل را فرو گذاریم، هر چند به ظاهر نجات ما در آن باشد.

بعلیّ ابن موسی؛ همانطور که امام رضا(علیه السّلام) فرمود وارد حصن لا إله إلّا الله با جمیع شرائطش که اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السّلام) هستند شویم؛ به مقام رضا و تسلیم برسیم تا اینکه بداینم هیچ چیز به ما نمی رسد مگر آنچه که مقدّر فرموده ای و در زندگى به آنچه که قسمتمان کرده اى راضى شویم.

بمحمّد ابن علیٍ؛ به جوان ترین امام قسمت می دهیم جوانی ما را در راه اطاعت از خودت قرار ده و مددمان کن تا آنچه که جوانی مان به مستی و بی خبری گذشته است، جبران کنیم؛ امام جواد(علیه السّلام) فرمود «چه بسا لحظه ای شهوت که اندوه طولانی در پی داشته باشد»؛ به امام نهم متوسل شویم که لحظه ای گرفتار جاذبه های سخیف نفسانی نشویم و اگر شده ایم توفیق تدارک و جبران به ما بده تا اندوه معاصی و غفلت هایمان به مسرّت و لذّت و حلاوت ذکر و درک حضور و مناجات و طاعت حق جبران شود.

بعلیّ ابن محمّد؛ زیارت جامعه کبیره را بخوانیم که امام هادی(علیه السّلام) تعلیم فرموده؛ فَمَا أَحْلَی أَسْمَاءَ‌کُمْ وَ أَکْرَمَ أَنْفُسَکُمْ وَ أَعْظَمَ شَأْنَکُمْ، شیرینی نام شما، ما را از گرفتار شدن به تلخی گناهِ به ظاهر شیرین باز دارد و کرامت نفس و عظمت شأنتان ما را از شرّ انسان های معصیت کار و حقیر و پست حفظ کند که حضرت فرمود مَنْ هانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ فَلا تَاءمَنْ شَرَّهُ

بمحمّد ابن علیٍّ؛ با ورع ترین مردم باشیم که امام حسن عسکری(علیه السّلام) فرمود با ورع ترین مردم کسی است که در مقابل امور شبهه ناکی که نمی داند حرام است یا حلال، توقّف کند.

بالحجّة؛ یک منتظر واقعی باشیم؛ مشمول دعاهای حضرت شویم که اَللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوْفیقَ الطّاعَةِ وَ بُعْدَ الْمَعْصِیَةِ وَ صِدْقَ النِّیَّةِ وَ عِرْفانَ الْحُرْمَةِ وَ ...؛ زمینه را برای ظهور حضرت فراهم کنیم، در همین عصر غیبت یاور امام زمان(عج) باشیم تا در زمان ظهور هم ما را به یاری بطلبد.

بعد نوشت:

خدا را شکر که سیصدمین یادداشت وبلاگم در شب قدر مزیّن به نام 14 معصوم شد.

إن شاءالله در این شب عزیز به حق این ذوات مقدّسه، قلم و قدم و زبانمان در خدمت آنچه که آنان به ما آموخته اند قرار گیرد، گرچه بدخواهان -اعم از دوست نادان و دشمن دانا- را خوش نیاید.