در مناظره سیاسی کاندیداها از دیپلماسی فعال پس از پایان جنگ سخن گفته شد و اینکه انجام مذاکرات برای اجرای بندهای قطعنامه 598 به مراتب سخت تر از مذاکرات هسته ای سالیان اخیر بوده است.

آری، حق با آقای دیپلمات است؛ من آن زمان که دانش آموز بودم یادم هست مسؤولین دستگاه دیپلماسی واقعاً چه تلاش طاقت فرسا و البته ثمربخشی(؟!) برای احقاق حقوق ملت ایران متحمّل می شدند.

قصد طعنه زدن و تخریب نداشتم ولی چه کنم که داغ دلمان تازه شد و لازم دانستم برای جوانان بگویم تا قدر مواضع انقلابی و عزت مدارانه امروز مسؤولانمان را در مذاکرات هسته ای بدانند.

یکی از روزهای ماه مبارک رمضان سال 1368 بود. زنگ تفریح در دفتر پرورشی مدرسه بودم، دلم گرفته بود. یاد پیام حضرت امام(ره) در ماه رمضان سال 1366 افتادم. صدام با ادعای لزوم حفظ حرمت این ماه شریف و پرهیز از خونریزی، پیشنهاد آتش بس موقت در این ماه مبارک را داده بود. امّا امام که دستش را خوانده بود و می دانست صدامیان ضربات سنگینی از رزمندگان اسلام خورده اند و می خواهند به این بهانه تجدید قوا کنند، در پاسخ با بیان سابقه جنگ های صدر اسلام فرمودند: اصلاً رمضان ماه جنگ است.

گچ را برداشتم و در روزگاری که برخی تصور می کردند همه مسؤولین در نظام جمهوری اسلامی در هاله نورانی قرار دارند و نقد ناپذیر هستند، روی تخته اتاق پرورشی این جملات را نوشتم(که البته به مضاق برخی بچه های بسیجی آن روز خوش نیامد و چنان اخم کردند که گویا من مقدّسات نظام را زیر سؤال بردم):

سال 1366: رمضان ماه جنگ است.

سال 1367: رمضان ماه آتش بس است.

سال 1368: رمضان ماه مذاکرات بی نتیجه است.

در فکر نوشتن این مطالب به مقاله ای در همین رابطه برخوردم که به خوبی حق مطلب را ادا کرده است: دیپلماسی موفق 598 و شانس آقای دیپلمات