سوم آذر 1388 سازمان وظیفه عمومی اعلام فراخوان کرد برای برگزاری جشنواره عکس و خاطرات دوران سربازی و همین بهانه ای شد برای نگارش خاطره تلخ اولین روز سربازی ام و ارسال برای اداره اجتماعی سازمان وظیفه عمومی ناجا؛ امّا تازه فهمیدم که این جشنواره سال گذشته برگزار شده بدون اینکه حداقل اطلاع رسانی و یک اعلام وصول و تشکر خشک و خالی کنند. لذا به مناسبت بیستمین سالروز شروع سربازی ام این خاطره را در اینجا منتشر می کنم، با این تفاوت که این بار به صورت شفاف نام همه مراکز را می آورم:

11 آبان سال 1370 مراجعه کردم به پادگان شهید رجبی پور ستاد مشترک سپاه تا محل آموزشمان را مشخص کنند. از ساعت 8 صبح در حال سازماندهی بودیم تا اینکه اذان ظهر به گوش رسید. فکر می کردم به طور حتم اینجا برنامه ای جهت اقامه نماز جماعت برایمان در نظر می گیرند چرا که اینجا نهادی است که با محوریت توجه به معنویات و ارزش ها و فضیلت های مکتبی شکل گرفته است و من هم به همین دلیل این نهاد مقدس را برای انجام خدمت سربازی انتخاب کردم . ولی مدتی که گذشت دیدم هیچ خبری نیست. دیگر می خواستم بدون اعتنا به صف و آمار و سازماندهی و دستورات نظامی از جای خود بلند شوم و بروم برای وضو گرفتن و اقامه نماز ظهر و عصر. اما با خودم فکر کردم که من دیگر نباید اینجا کاسه داغ تر از آش باشم چون حتماً برنامه ای مفصل تدارک دیده اند تا پس از سازماندهی، احتمالاً ما را به حسینیه معروف ستاد(حسینیه عاشقان ثاراللّه) و یا مکان مناسب دیگری مثل مسجدی در بین راه ببرند تا نمازمان را اقامه کنیم ... تا اینکه حدود ساعت 4 بعد از ظهر گفتند:"سوار اتوبوس ها شوید جهت حرکت به سمت شیراز برای گذراندن دوره آموزش نظامی"! (در حالی که قبلاً به ما اعلام کرده بودند مراجعه کنیم برای آگاهی از محل آموزش و تاریخ اعزام و نه برای اعزام)؛ مدتی پس از اینکه همه اتوبوس ها پر شد و حرکت کردند و از در پادگان که خارج شدیم از راننده پرسیدم:"برنامه نماز چیست؟ کجا قرار است نماز ظهر و عصرمان را بخوانیم؟" راننده-که ظاهراً خودش هم نظامی همان جا بود- پرسید:"مگر نماز نخوانده اید؟" گفتم: "نه، از ساعت 8 صبح تا حالا مشغول سازماندهی ما بودند و نمی گذاشتند از جایمان حرکت کنیم و من فکر می کردم لابد برنامه ای جهت اقامه نماز برایمان در نظر گرفته اند". راننده گفت:"حدود 6 می رسیم حرم امام(ره) آنجا قضایش را بخوانید"! راه حل حکیمانه (!) جناب راننده همانند پتکی بود که بر سرم فرود آمد. مگر می شود؟! من به عشق آشنایی هر چه بیشتر با ارزش ها و فضیلت هایی که برای احیاء آن ها خون هزاران شهید از همین نهاد مقدس بر زمین ریخته شده به اینجا آمدم، آن وقت روز اول خدمت نماز ظهر و عصرم قضا شود؟!؛ ولی شکر خدا حدود 20 دقیقه مانده به اذان مغرب و عشاء به حرم امام(ره) رسیدیم و نماز ظهر و عصرمان را خیلی سریع ادا کردیم.

آن روز تصمیم گرفتم دیگر برای اقامه نماز اول وقت ملاحضه هیچ شخص و هیچ مکانی را نکنم و خیلی زود هم تصمیمم را در نوبت نماز بعدی عملی کردم و برای انجام فریضه صبح دیگر صبر نکردم و مرتب از راننده می خواستم برای اقامه نماز صبح در مکانی مناسب توقف کند تا اینکه ایشان در یک گوشه جاده بدون هیچ امکاناتی توقف کرد و آفتابه شخصی اش را از صندوق عقب اتوبوس بیرون آورد و با آن وضو گرفت و با زیرانداز یک نفره ای که پهن کرده بود آماده اقامه نماز شد. در حالی که باقی مانده آب را در ظرفش می دیدم از او سراغ آب را گرفتم و پرسیدم:"آب دارید وضو بگیرم؟" راننده گفت:"نه، تیمم کن!". و من به ناچار با تیمم نماز صبحم را اقامه کردم و فردای آن روز که به پادگان آموزشی رسیدیم فهمیدم سایر اتوبوس ها هم هیچ برنامه و مکان مناسبی را برای اقامه نماز صبح سربازان در نظر نگرفته بودند و به این ترتیب نماز صبح حدود 800 سرباز ضایع شد در حالی که بعدها که با خیلی از آن ها آشنا شدم فهمیدم بچه های مذهبی و واقعاً نمازخوان در بین آن ها کم نیست و جالب اینکه در آن پادگان آموزشی(مرکز آموزش امام سجاد-علیه السلام- شهرستان اقلید) خیلی برای اقامه نماز سختگیری می کردند و حضور در نماز جماعت برای همه سربازان اجباری بود! و جالب تر اینکه گویا نه تنها اقامه نماز صبح اجباری نبود بلکه هنوز اذان صبح نشده سوت می کشیدند برای حضور اجباری در برنامه ورزش صبحگاهی!!! و افرادی که بی اعتنا به این سوت نماز صبح خود را اقامه می کردند از سوی آن سرباز کادر مسؤول ورزش مورد توبیخ قرار می گرفتند(که البته وقتی می گفتیم نماز می خواندیم، به ناچار دهانش بسته می شد) و افرادی هم بودند که نماز صبح خود را قبل از اذان می خواندند و وقتی به آن ها تذکر می دادم که هنوز اذان نشده، می گفتند باید برویم به ورزش صبحگاهی برسیم!

و ... این گوشه ای از وضعیت پادگانی بود که ادعا می کرد می خواهد سرباز امام زمان(عج) تربیت کند! و به ناچار و برای رعایت اختصار، از وصف توهین ها( خفه شو! بتمرگ!) و نفرین هایشان(الله توی سرت بخوره! حسین بزنه توی کمرت!) می گذرم(البته بعد از اتمام دوره آموزش، 10 صفحه نامه برای فرمانده آن مر کز آموزشی نوشتم که گویا خیلی برایش جالب توجه بود و وعده هم داده بود که پیگیری می کند و جوابم را می دهد).

خلاصه در طول دوران سربازی پس از آموزش هم آنقدر برای شرکت در نماز جماعت اول وقت اصرار داشتم که گاهی هم منجر به بی اعتنایی به برنامه های مافوقم می شد و وقتی هم در پادگان محل خدمتم(ستاد مشترک سپاه) دفتری برای رسیدگی به شکایات سربازان وظیفه تأسیس شد، جریان روز اول سربازی، بدرفتاری ها در آن مرکز آموزشی و ماجراهایی را که در آن شاهد بی اعتنایی نیروهای نظامی مافوق(در بهداری اجرایی ستاد مشترک سپاه) نسبت به فریضه نماز بودم، شرح دادم که البته بی تأثیر هم نبود و یک روز در صبحگاه داخلی به خاطر اهمیت به نماز اول وقت به من 4 روز مرخصی تشویقی دادند ولی نمی دانم آیا افرادی که از دست آنان شکایت کردم(به خصوص پاسدارانی که آن روز باعث ضایع شدن نماز حدود 800 سرباز شده بودند) تنبیه و یا حداقل توبیخ شدند یا نه؟!