پاسخی به یادداشت "فرق من و تو"
من "مرگ بر موسوی" نمی گویم چون ایشان حقیرتر از آن است که دشمن من باشد و من آرمانم بزرگ تر از آن است که او را خطاب شعارهایم قرار دهم.
من اگر اجازه دهم که با بسترسازی تو، دشمن بر من مسلط شود پایمال سمّ اسبان یزیدیان زمان خواهم شد ولی تو اگر به اهدافت نرسی همه جای دنیا سرای توست حتی ایران
انگلیس، آمریکا و همه فرعونیان و معاویه ها و یزیدیان زمان برای تو فرش قرمز پهن می کنند و مثل آرش سیگارودی به تو اجازه میدهند با کاخ سفید عکس یادگاری بیاندازی و در شبکه VOA مجری گری کنی و برایشان گزارش تهیه کنی و حتی اگر ایران هم باشی فوقش یک زندانی سیاسی می شوی که اگر روزی آب پرتقالت دیر شد یا بازجویی نازک تر از گل به تو گفت، همه روزنامه های زنجیره ای حامی تو و همه حامیان حقوق بشر غربی برایت گریبان چاک می کنند و شیخ ساده لوح و زودباوری هم هست که با یک کلاغ چهل کلاغ کردن برای تو، دشمنان این سرزمین را به رقص و شادی می آورد ولی اگر در کشور همان یزیدیان زمان جلوی قانونشان بایستی و در برابر پلیسشان عرض اندام کنی، آن وقت خواهی دید که باتوم و گاز فلفل و اشک آور نظام من برای تو حکم قلقلک را دارد.
تو در واکنش به این مقایسه من گفتی: " من برای حضور هیچ بیگانه ای تو این ملکت بستر سازی نمی کنم. به هیچ وجه هم اجازه نمی دم آمریکا یا اسرائیل وجبی از خاک کشورمو تصاحب کنه " در حالی که شعارهای تو از سوی رسانه های آمریکا یا اسرائیل ساخته و پرداخته می شود و آنانی را شادمان می سازد که نه در تاریخ بیهقی بلکه در تاریخ معاصر ایران همه از غارتگری ها و استعمار آنان باخبرند ولی شعارهای من، آنان را خشمگین و عصبانی می کند و این برای من افتخار است که دشمنان این سرزمین، مرا سد راهی برای چپاول مینهنم بدانند.
بگذار به عقب تر برگردم: سال 1376 من از اینکه کاندیدای مورد نظر تو رأی آورد نگران آینده کشورم بودم چون او را یک فرد غربزده می دانستم که دل در گرو اندیشه ها و تئوری های بیگانگان دارد و با این حال وقتی مردم به او رأی دادند من با لبخند به تو تبریک گفتم و به قانون و رأی مردم و تنفیذ ولی فقیه تمکین کردم ولی وقتی کاندیدای مورد نظر من رأی آورد تو با ترش رویی و تندی به سوی من خدنگ انداختی و بدون هیچ سند و مدرکی با یک ادعای فاجعه آمیز به حیثیت ملی و شرافت 450 هزار مجری و ناظر انتخابات، ناجوانمردانه تهمت خیانت و شعبده بازی زدی و حوادث تلخ و تکان دهنده ای را رقم زدی
تو می گویی: "من نابودی شما رو آرزو نمی کنم" در حالی که وقتی از رییس جمهور منتخب تو انتقاد کردم مرگ مرا آرزو کردی و شعار دادی: "مرگ بر ضدّ رییس جمهور" ولی وقتی فرد منتخب من رییس جمهور شد علی رغم سیاه نمای ها و تهمت ها و توهین های بی سابقه ای که نثار رییس جمهور منتخب من کردی، هرگز علیه تو شعار مرگ ندادم.
دم از برابری و آزادی می زنی در حالی که وقتی در دانشگاه علم و صنعت پشت تریبون از رییس جمهور منتخب تو آرمان های امام خمینی(ره) را مطالبه کردم، برابری و آزادی مرا به رسمیت نشناختی و مرا هو کردی و زمانی که در تأیید سخنان ضداستکباری ایشان شعار "مرگ بر آمریکا" سر دادم هر آنچه از پوستر مچاله شده و لنگه جوراب و ... در دسترست بود به سوی من پرتاب کردی و باز هم نابودی مرا آرزو کردی و علیه من شعار " مرگ بر طالبان" سر دادی!
آری، از نظر تو من اجازه نداشتم از رییس جمهور منتخب تو سؤال و انتقاد کنم ولی تو به خودت اجازه دادی در دانشگاه امیرکبیر عکس رییس جمهور منتخب مرا آتش بزنی و به او اهانت کنی. با این حال من آن روز هم علیه تو شعاری ندادم و مرگ تو را آرزو نکردم و حتی رییس جمهور منتخب من هم اعلام کرد هیچ برخورد قانونی با این جرمی که مرتکب شدی(توهین به رییس جمهور) صورت نگیرد.
نظام من آنچنان با مدارا با تو برخورد کرد که بر خلاف همه جای دنیا تعداد تلفات نیروهای سرکوبگرش از تعداد تلفات معترضین و آشوبگران بیشتر شد ولی با این روحیه و سوابق دیکتاتوری که از تو سراغ دارم نمی دانم اگر اداره نظام دست تو بود و من با ساز و کار نظام تو وارد رقابت های انتخاباتی می شدم و اینچنین بدون رجوع به ساز و کارهای قانونی و بدون ارائه یک برگ سند و مدرک به تو تهمت تقلب و خیانت می زدم و رو در روی تو و قانون و خواست و رأی اکثریت مردم می ایستادم و هر روز به بهانه ای، علیه نظام تو بلوا و آشوب به پا می کردم، با من چه می کردی؟
در آن صورت تو که از نظرت ریختن خون بی گناه چیزی نیست که ازش بگذری، به من هم حق می دادی که مدعی خون هایی شوم که خود باعث ریخته شدنشان شده ام؟