به بهانه عید غدیر و نمایشگاهِ نامِ علی (علیه السّلام) در اشکالِ مختلفِ هنری

ماشاءالله در شعار و نمایش کم نمی آوریم و در شرایطی که بیگانگان، سخنان مولا را سر دست می گیرند، ما فقط سرگرم نامش هستیم و گویا خود را از سخنان ایشان بی نیاز می دانیم.

به جای نمایش نام "علی" (علیه السلام) در اَشکال مختلف هنری، این قبیل سخنانش را جلوی چشم مسؤولین نمایش دهید:"إنّ عملک لیس لک بطعمة ولکنّه فی عنقک أمانة؛ مسؤولیت برای تو، طعمه ای نیست [برای دریدن]، بلکه امانتی بر گردنت!" (1)

و یا این جمله را جلوی چشم ما کارکنان قرار دهید تا بدانیم که "اضاعة الفرصة غصة؛ از دست دادن فرصت باعث غم و اندوه است." (2)

به جای نام علی (علیه السلام) سخنانش را بنویسید تا آن مسؤولی که در برابر انتقاد، برآشفته می شود بداند:" باید برگزیده ترین افراد در نزد تو کسی باشد که سخنِ تلخِ حق به تو بیشتر گوید، گرچه این حقگویی او سبب دلتنگی تو شود" (3)

سخنان علی (علیه السلام) را بنویسید تا عوامل یک مسؤول، اجازه و یا دستور نداشته باشند علیه افراد عادی پرونده سازی کنند:" و باید که دورترین افراد از تو و دشمن ترین آنان در نزد تو، کسى باشد که بیش از دیگران عیبجوى مردم است" (4)

بنویسید تا مسؤولین بدانند چه حقوقی را از رعایا بر گردن خود دارند:"حقى که شما بر عهده من دارید این است که چیزى را از شما مخفى ندارم جز اسرار جنگ را، و کارى را بى مشورت شما نکنم جز اجراى احکام خدا را، و حقى را که از آن شماست از موعد خود به تأخیر نیفکنم و تا به انجامش نرسانم از پاى ننشینم" (5)

 ... اصلا من چرا این ها را می گویم؟ من چه حقی دارم و چه جایگاهی دارم که جایگاه داران را زیر سؤال ببرم؟! (6)

آقایان علما! شما باید به جای «گل و بلبل» و «شرح فراق» و ...، این ها را بگویید!؛ شما که کمتر از منِ دون پایه از اسکرین شات و پرونده سازی و تهدید و توبیخ صاحب منصبان و عواملشان در امانید!

پی نوشت ها: 

1- نهج البلاغه، نامه 5

2-همان، حکمت 114

3- همان، نامه 53 / فیلم: مسؤول باید انتقادپذیر باشد!

4- همان/ در مذمّت پرونده سازی برای مردم عادی+صوت

5- همان، نامه 50/ آنچه نگفتند!

6- گرامی داشت اولین سالروزِ «تو چه حقّی داری ...؟!»

به بهانه روز کارمند

اگر کارمند یعنی «صندلی پُر کُنِ ساکت ِ مجالس»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند بودن یعنی «زینة المجالسِ صاحب منصبان» بودن، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند کسی است که بتوان به او گفت «تو چه حقّی داری اظهار نظر کنی؟!»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند کسی است که با یک «تشر» و «توبیخ» ساکت شود، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند بودن یعنی «آسّه برو آسّه بیا که گُربه شاخت نزنه!»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمن بودن یعنی «رفتار طاغوتی» را برتافتن، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند در برابر «ناحق» سکوت می کند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کامند رزقش را دست رئیسش می بیند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند «مُنتقد» و «مُصلح» نیست، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند جرأتِ بیانِ اشکالات و نصیحت نسبت به اُمرا را ندارد، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمندِ «انقلابی» بودن جمع نقیضین است، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند اهل «اتلاف وقت» است و «فرصت خدمت» را غنیمت نمی داند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند در «روزمرّگی» ها کپک می زند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

اگر کارمند یعنی «پُشت میزنشینِ بی خاصیّت»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

امروز چهارمین سال متوالی است که در مراسم «روزِ کارمند» شرکت نمی کنم، پس امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!

این یادداشت مرا هم می توانید به فهرست تخلّفاتم اضافه کنید؛ اگر روزی همان شهدایی که مرا متّهم به وهن مقام شامخشان کردید، جان دادند که طاغوت برنگردد، من افتخار می کنم که با قلمم نگذارم روحیه و رفتار طاغوتی در مجموعه ای از این نظام اسلامی، نهادینه و عادی شود.

کسانی که به راحتی آب خوردن اتّهام تراشی و پرونده سازی می کنند، خوب بشنوند!

کسانی که فعالیت های زیردستانشان را در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی با سوءظن رصد می کنند و اسکرین شات می گیرند و بدون حمل بر صحت کردن، گزارش مغرضانه تنظیم و ارسال می کنند خوب بشنوند!

کسانی که بر اساس آن گزارش های مغرضانه و علی رغم عذر و استدلال و انکار متّهم، حکم ظالمانه صادر می کنند، خوب بشنوند!

کسانی که در برابر مراجع رسیدگی کننده به شکایات به جای پذیرش اشتباه خود، از سوءسابقه ای سخن می گویند که خود به ناحق برای دیگران تراشیده اند، خوب بشنوند! :

گزیده ای از برنامه «پارسایان» رادیو معارف/ 19 دی ماه 1396 :

دریافت از سایت روشنگری

دریافت از پرشین گیگ

بریده سخنرانی(قابل توجّه تشکیلاتی که حراستش می گوید: «تو چه حقّی داری کانال و سایت داشته باشی و اظهار نظر کنی؟!») :

امام رضا (علیه السّلام) فرمودند جدم رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) فرمود «امت من در آن لحظه ای که امر به معروف و نهی از منکر را ترک کردند اعلام جنگ کنند با خدای متعال! »

امر به معروف و نهی از منکر یعنی نظارت بر اتفاقاتی که در جامعه می افتد و انتقاد!

امر به معروف یعنی یک ارزش هایی باید باشد، نیست، فریاد کن و مطالبه کن که چرا نیست!

نهی از منکر یعنی ضدّارزش، فساد، بی عدالتی، انحرافات فرهنگی، اخلاقی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی

و شما بی تفاوت نباید باشید، باید فریاد بزنید! باید افشا کنید، اعتراض کنید و دست کم سؤال کنید (البته مراتب دارد.)

حضرت رضا (علیه السّلام) فرمودند جامعه دینی جامعه ای است که مردم حاکمیت را، حاکمیت مردم را، حاکمیت خودش را، اجزای حاکمیت یکدیگر را، مردم خودشان یکدیگر را، همه از چهار جانب مراقب و مواظب همدیگر باشند؛ یک نظارت عام و همگانی به عنوان واجب شرعی در حد نماز

امر به معروف و نهی از منکر واجب است یعنی آزادی بیان و آزادی انتقاد ادامه مطلب...

از هیبت و وجهه و سابقه ی مهاجمی که می خواهد ما را از ایفای نقش خود در میدان های مختلف زندگی باز دارد، نهراسیم و به خاطر آنچه که می نمایاند و آنچه که درباره اش می گویند، خود را نبازیم و صحنه را خالی نکنیم.

از انجام آنچه که تکلیفمان است کوتاه نیاییم و با ایستادگی و بیان به جا و به موقع انتقادات و حرف حق، رفتارهای طاغوتی صاحب منصبان را مهار کنیم.