چه زود قضاوت مي کني، مطمئن باش آن قدر حرف براي گفتن هست که بايد سر فرصت به آن بپردازم و نمي خواهم ماست مالي کنم، آن قدر حرف هست که گاهي اوقات عزا مي گيرم چطوري خلاصه کنم و به قول برخي دوستان، کم و گزيده بگويم.موقعيت مرا هم درک کن، من يک پسر دو ساله شيطون دارم و اين گونه گفتگوهاي صريح هم بايد در شرايط تمرکز فکري و آرامش باشد.بالاخره در تعطيلات آخر هفته موفق شدم جواب يکي از نظراتت را آماده کنم که چون مفصل شد، مي خواهم به عنوان يادداشت جديد وبلاگم قرار دهم.