روز دوشنبه(20 خرداد)که به دانشگاه تهران رفتم باز هم همانطور که در مقدمه سخنان منتشر نشده سید حسن نصرالله نوشتم و در اولین یادداشت وبلاگم قرار دادم، بهت زده صحنه های دیروز و امروز را با هم مقایسه می کردم:

آن روز که در برنامه ای از سوی برخی اعضاء دفتر تحکیم وحدت در دانشگاه تهران رفتم و کلیپ هایی در خلال برنامه نشان می دادند که در برخی قسمت های آن عکس مقام معظم رهبری و ... نمایش داده می شد و برخی حاضران در جلسه هو می کردند و ما خار در چشم و استخوان در گلو صبر می کردیم، فکر نمی کردم روزی به این دانشگاه بیایم و کلیپی از جبهه مقاومت جهانی علیه امپریالیسم نمایش دهند و هر بار که عکس های  حضرت امام(ره)، مقام معظم رهبری، سید حسن نصرالله و سایر مبارزین و رادمردان ضد ظلم و ستم استکبار جهانی در کلیپ ظاهر می شود، همه دانشجویان با همان تیپ و قیافه های آن روز، با تمام وجود ابراز عشق و علاقه کنند و با افتخار کف بزنند.

آن روز که سردار قاسمی در میان جمعی غریبانه که ساعت ها دنبال تابوت شهداء تا ستاد معراج دویده بودند، چنان غریبانه و بغض آلود سخن می گفت که گویی فاتحه ارزش ها و آرمان های انقلاب خوانده شده است، فکر نمی کردم روزی به عنوان ژنرال قاسمی به دانشگاه تهران بیاید و دست در دست ژنرال اورتگا، چفیه اش را گردن او بیاندازد و خیل کثیر دانشجویان حاضر در تالار علامه امینی برایش کف بزنند و هم صدا با او فریاد الله اکبر، مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل سر دهند...

راستی طرح جلوگیری از ورود نظامیان به دانشگاه ها در مجلس اصلاحات به کجا انجامید؟

إنّ الباطل کان زهوقاً