یکی از دوستان(http://gam.parsiblog.com/267136.htm) از وبلاگ نویسان پرسیده بود اگراینجا بخواهیم آخرین نوشته عمرمان را بنویسیم، چه می نویسیم؟ و مرا یاد فرازهایی از سخنان حضرت ایت الله جوادی آملی انداخت که چند سال گذشته در خطبه های نماز جمعه قم ایراد کردند و حقیر سخنان ایشان را در قالب ویژه نامه ای به مناسبت درگذشت رفیقم در دانشگاه منتشر کردم.

این عکس مرا هم که در وبلاگم می بینید آن رفیق مرحومم در بالای کوه از من انداخت و چند ماه بعد در یک سانحه تصادف به رحمت ایزدی پیوست. این عکس را در وبلاگم گذاشتم تا تذکری باشد که من هم ممکن است تا لحظه ای دیگه زنده نباشم، پس باید سعی کنم یادداشتم به گونه ای باشد که تأثیر آن روی دیگران برایم یک باقیات الصّالحات باشد.

و اما سخنان حضرت ایت الله جوادی آملی:

مهمترین عامل پویایی یک ملت تذکره مرگ است. آنکه گوشه ای لمیده و تسبیح به دست گرفته، او یاد مرگ را فراموش کرده، چون اگر یاد مرگ باشد می داند پس از مرگ اولین سؤالی که می پرسند این است که چه کار کردی؟ در جواب این سؤال نمی تواند بگوید بی کار بودم و تسبیح به دست در مسجد و حسینیه به ذکر مشغول بودم. دین می گوید آنکه به یاد مرگ است زنده است و فعال باذن الله، کسی که بی کار است و صرفاً به ذکر مشغول است، مرگ را فراموش کرده مثل آدم معصیت کار، کسی که یاد مرگ باشد می داند پس از مرگ قدم از قدم برنمی دارد مگر اینکه می پرسند چه کار کردی؟

اگر کسی عرضه کار فرهنگی دارد به درس و بحث و تدریس و تألیف و تسنیف و کار علمی بپردازد، نشد کار دیگر و مشکلی از خود و جامعه حل کند.

کسی که می گوید زمان بازنشستگی ما فرا رسیده و هر چه کار کردیم دیگر بس است، یاد مرگ را فراموش کرده.

کسی که می گوید من فارغ التّحصیل شدم و هر چه درس خواندم دیگر بس است، یاد مرگ را فراموش کرده.

دین می گوید: یاد مرگ باش تا نفس می کشی بدو! تا زنده ای کار خوب انجام بدهید، کار برای رضای خدا(حسن فاعلی) و برای حل مشکل مردم(حسن فعلی).

پیامبر گرامی اسلام(صلّی الله علیه و آله) در نهج الفصاحه می فرماید: «اگر نهالی در دست داری و می دانی لحضه ای بعد می میری و قیامت برپا می شود، این نهال را بکار و بمیر»، این نیم ساعت وقتی که تا مرگ داری مطالعه کن و فلان مشکل علمی را از خود یا دیگری حل کن و بمیر.

آن وقت می گوید دین افیون است درحالی که این دین یاد مرگ را که در سایر جوامع و فرهنگ ها افیون و عامل رکود و تخدیر است به عامل پویایی و تحرّک تبدیل کرده. دین را می گفت افیون است و مرگ را عدم پنداشت در حالی که دین می گوید یاد مرگ عامل حرکت است و این عامل افیون و رکود را عامل تحرّک و پویایی می داند.

چه بینش و دیدی داد که ثابت کرد در این جهان هیچ چیز افیون نیست، تو خودت افیونی! طائرکم معکم! خودت نحسی! هرچه در عالم است مخلوق خداست(الله خالق کلّ شئ) و هر مخلوقی حسن است(أحسن کلّ شئ خلقه) پس چیزی نحس نیست، فلان پرنده پرید، عدد 13 نحس است، قرآن فرمود تو خودت نحس هستی! نحسی در ظلم و معصیت و بدرفتاری و الحاد و بدخلقی است که از خودت است.

مرگ بهترین تریبون و بلندگو و سخنگوست، أسمع داعی و أعجل هادی، گفت بیا و زود باش.

پس همیشه آماده باشید. لذا حضرت علی(علیه السّلام) هرشب پس از نماز مغرب و عشاء وقتی نمازگزاران می خواستند متفرّق شوند می فرمود: مسافران! بارها را ببندید، خدا شما را رحمت کند.

بنابراین تنها گروهی یاد مرگ هستند که فعّال باشند و برای رضای خدا کار کنند و کار مردمی کنند.