سلام. راجع به نوشتتون دنيايي حرفم. اگه اينقدر معتقديد كه100در صد بايد طبق اعتقادتون رفتار مي كرديد و از ديدن چيزي كه اينقدر كريه ترسيمش كردين منصرف مي شدين، حالا كه خودتون ديدين و تازه مفصل شرحشم دادين پس بايد بدونيد كه به قول سنت پسنديده و اعتقادي ما وقتي كسي دستش از دنيا كوتاهه و نيازمند بخشش درگاه حق، بهتر نيست براش طلب آمرزش كنيم و اونو آلوده و خودمونو زيادي مقدس جلوه نديم؟ چه بسا روزي بعد رفتن ما ، اون نيازمند چشم به راه دعا براي طلب غفران خود ما باشيم . بيايم اين فرهنگ رو پرورش بديم ، همديگرو از زشتيا نهي كنيم ولي چشممون رو به روي بديهاي خودمون نبنديم .گفته ي معصوم فراموشتون نشده كه مي فرمايند: بزرگترين گناه، كوچك شمردن آن است.
عيب رندان مكن اي زاهد پاكيزه سرشت
كه گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نيك و اگر بد ، تو برو خود را باش
هر كسي آن درود عاقبت كار ، كه كشت
اگه خدا فرصت براي خوب بودن و چشم باز براي ديدن وعبرت گرفتن بهتون داده نبايد اين امتيازها سبب غرور بشه . خدا بيشتر از اونچه تصورشو كنيد مهربون و غفار الذنوبه . نميخام موعظه كنم و ادعايي راجع به مذهبي بودن خودم ندارم چون بيشتر از همه محتاج نگاه مهربون خدا هستم .ولي حرفم سر اينه كه اگه ما قلم رو براي ارشاد در اختيار مي گيريم رسالتشم فراموش نكنيم .بديها رو بشكافيم، نمايان كنيم اما به شكل صحيح خودش.در پناه خدا .