«مردم نباید احساس کنند آخوند محله شان، عقیدتی- سیاسی پادگان‌ شان، نهاد نمایندگی ولی فقیه دانشگاه شان، امام جماعت و جمعه شان کارمند شده! ...»(دریافت کلیپ)

این نمونه ای از اظهار نظر یکی از آقایان علماست که وقتی می خواهند شاخص های یک روحانی انقلابی و تراز جمهوری اسلامی را معرفی کنند، می گویند "کارمند نباشید"!

یعنی ظاهراً از نظر امثال حجت الإسلام زائری، «کارمند بودن» جایگاه افراد دونمایه ای است که وقتی می خواهند کسی را تحذیر دهند از اینکه توجیه کننده ی سیستم و ساکت در برابر ناحق باشد، می گویند «کارمند نباش»!

این در حالی است که در جامعه انقلابی ما همانطور که قشر روحانی وجود دارد، قشر کارمند هم وجود دارد و روزی هم به نام اوست که در آن روز جایگاهش مورد تکریم قرار می گیرد.

آیا این تکریم مقام کارمند در هفته دولت یک فریب و نمایش است و واقعیت چیز دیگریست؟

یعنی آیا یک فرد توجیه کننده ی سیستم که نگاه انتقادی نسبت به پیرامونش ندارد، ساکت در برابر ناحق است و اهل امر به معروف و نهی از منکر نسبت به زیردست و بالادستش نیست، قابل تکریم است؟

آقایان علما! شما وظیفه دارید شاخص های انقلابی گری هر قشری(از جمله قشر کارمند) را در نظام جمهوری اسلامی تبیین کنید، نه اینکه کارمند بودن را تبدیل به فحشی کنید و آن را به عنوان مثالی برای نشان دادن قشری که روحیه انقلابی ندارد، استعمال کنید!

اگر کارمند ما در این سیستم های موجود، روحیه انقلابی ندارد مقصر شما و هم لباسی هایتان هستید که به جای تبیین شاخص های انقلابی گری برای کارکنان دولت، هر کجا رفتید که درباره "اخلاق اداری" و "اخلاق کارمندی" سخن برانید، به ذکر چهار توصیه اخلاقی ساده (نظیر لزوم تکریم ارباب رجوع، مذمت رشوه گیری و ... ) اکتفا کرده و مجلس را با یک سلام و صلوات ختم کردید!

همچنین جا دارد از جناب حجت الإسلام پناهیان که می فرمایند «زندگی کارمندی ضدحماسه است» سؤال کنیم: چه کسی در تبیین خصوصیات یک کارمند انقلابی و درنقد سیستم های طاغوتیِ کارمندِ غیرانقلابی پرور کوتاهی کرده است؟

بنابراین پاک کردن صورت مسأله هنر نیست و باید بدانیم کارمند بودن فحش نیست، همانطور که آخوند بودن فحش نیست بلکه چگونه کارمند بودن و چگونه آخوند بودن ملاک است و هنر این است که برای هر قشری آسیب شناسی عالمانه ی خاص همان قشر را داشته باشیم و راه های به کمال رسیدن هر قشری را با شاخص های اسلامی و انقلابی تبیین کنیم.

به بهانه یازدهمین سالگرد عروج ملکوتی جوان بسیجی، مرحوم فرید سیناییان

فروردین ماه سال گذشته در کاظمین بودم و به یاد بسیجی مرحوم فرید سیناییان که دهمین سالگردش بود نوشتم.

امسال هم قسمت شد که روز  سالگردش در نجف اشرف به یادش باشم.

جوان عزیزی که در وصیت نامه اش به دردمندی سفارش کرده بود و آن را از تفضّل های خاص خداوند منّان دانسته بود.

انسان دردمند نمی تواند نسبت به آنچه که در اطرافش می گذرد بی تفاوت باشد.

انسان دردمند ضمن توجه به خودسازی، نمی تواند در برابر انحراف و گمراهی اطرافیانش بی دغدغه باشد.

انسان دردمند نمی تواند از ترس رسوایی، همرنگ هر جماعتی شود.

انسان دردمند نمی تواند از ترس واکنش مسؤولان ناشکیبا در برابر انتقادات، از بیان آنچه که حق می داند واهمه داشته باشد.

انسان دردمند نمی تواند فاصله بین شعارها و عمل ها را رصد نکند.

انسان دردمند نمی تواند صرفا بله قربان گوی هر سیستمی باشد و جرأت نقد و اظهار نظر نداشته باشد.

انسان دردمند نمی تواند صرفا صندلی پر کن هر مراسمی باشد و هیچ تحلیل و موضعی نسبت به محتوای برنامه ها نداشته باشد.

انسان دردمند، امر به معروف و نهی از منکر را منحصر در تذکر رعایت ظواهر شرعی نمی داند و بالاترین امر به معروف و نهی از منکر را تذکر رعایت شرع، انصاف و اخلاق از جانب مسؤولان می داند.

انسان دردمند نمی تواند انحراف از تعالیم وحی را در نحوه اداره جامعه تحمل کند.

انسان دردمند نمی تواند مثل کبک سرش را زیر برف کند و فقط گلیم خود را از آب بیرون بکشد.

انسان دردمند دغدغه های خود را به هر شکلی منعکس می کند.

به انسان دردمند نمی توان گفت فکر نکن! نگو! ننویس! تحلیل و اظهار نظر نکن!

از انسان دردمند نمی توان انتظار داشت که فقط به مسؤولیت شغلی و رسمی خودش بپردازند و خارج از وظیفه سازمانی اش حرفی نزند که به تریج قبای مسؤولی بربخورد!

انسان دردمند را نمی توان مؤاخذه کرد که چرا فلان مقام و بهمان رییس را زیر سؤال بردی!

دردمندی از تفضّل های خاص خداوند منّان است و احدی حق سلب این تفضّل را از دیگری ندارد.

شاید برای شما اتفاق افتاده باشد که وقتی کسی فیلمی را دیده می خواهد محتوای آن را برای شما وصف کند و شما که قصد دیدن آن فیلم را دارید، از او می خواهید از ادامه وصف آن خودداری کند و تا انتهای فیلم را تعریف نکند تا انگیزه و ذوق و شوق و هیجان دیدن آن فیلم در شما فروکش نکند.

فکرش را بکنید عوامل و دست اندرکاران ساخت فیلمی بخواهند کل ماجرا و انتهای فیلم را برای همگان در فضای مجازی جار بزنند، آیا انگیزه و اشتیاق تماشای آن فیلم برای کسی باقی می ماند؟

حالا احتمالا دفتر مقام معظم رهبری، نام سال جدید را از قبل به دست اندرکاران رسانه ملی اطلاع می دهد تا آن ها فرصت کافی برای طراحی لوگو و ساخت کلیپ و تیزر مناسب برای پخش آن بلافاصله  پس از پیام نوروزی مقام معظم رهبری داشته باشند؛ اما عده ای با سوءاستفاده از موقعیت خود قبل از تحویل سال شروع می کنند به افشاء شعار سال که قرار است در انتهای پیام نوروزی رهبر انقلاب اعلام شود.

در این صورت آیا ذوق و شوقی برای استماع پیام نوروزی رهبر انقلاب باقی خواهد ماند؟

لذا ذوق شنیدن پیام نوروزی رهبر انقلاب در مستور ماندن آن تا قبل از اعلامش از سوی معظم له می باشد و افشاء آن قبل از تحویل سال نوعی بی احترامی به ایشان و مستمعان خواهد بود.

جلوه ای دیگر از نقش امام جامعه در سکانداری کشتی جمهور به سمت اسلام و جلوگیری از انحراف:

مرحوم حجة الإسلام هاشمی رفسنجانی خطاب به نمایندگان زن مجلس شورای اسلامی: «از هیاهوی اقلیت صاحب تریبون نهراسید! جامعه دیگر به شرائط قبل برنمی گردد که بعضی ها خانه نشینی را فرهنگ اسلام می دانستند.»(3 آبان 1395)

دکتر حسن روحانی در مراسم تجلیل از قهرمانان بازی‌های المپیک و پارااُلمپیک: «آن دورانی که زن فقط آشپزی و بچه داری می کرد سپری شده است...آیا خداوند همه عالم را برای مردها و تنها یک آشپزخانه سه در چهار را برای زن ها آفریده است؟! معلوم است که این حرف غلط است. »(14 اسفند 1395)

رهبر انقلاب در دیدار مداحان و ذاکران اهل بیت(علیهم السّلام) :«برخی افراد با به رُخ کشیدن حرف های ناقص و پوچ غرب در خصوص نگاه اسلام به زن خدشه وارد می‌کنند. این #فریفتگان_غافل ، خانه‌داریِ زن را تحقیر می‌کنند. خانه‌داری یعنی تربیتِ انسان، و تولید والاترین محصول و متاع عالم وجود یعنی بشر.»(29 اسفند 1395، سالروز ولادت حضرت زهرا"سلام الله علیها")

دکتر علی شریعتی: «چنین شخصیتی به نام امام ... پیشواست تا در پرتوی هدایت او، امّت حرکت و جهت حرکت خویش را گُم نکند»(کتاب «شیعه»/ صفحه47)

سررسیدی را در ابتدا به ثبت نکات مهم سخنرانی ها و کتاب ها اختصاص داده بودم.

سپس از سال 1386 این سررسید مختص ثبت نکته های جلساتی از کلبه کرامت به معلمی استاد حسن عباسی شد که گهگاهی توفیق حضور در آن را پیدا می کردم.

و در آخرین جلسه سال 1395، بالاخره این سررسید به انتها رسید.

به همین مناسبت بخش هایی از نکته های ثبت شده در صفحات آخر این سررسید را تقدیم می کنم. ادامه مطلب...

رنجنامه های دهه هفتاد/23

آهای شهدا! برای چه می آیید؟! ... آیا هنوز به من امیدوارید؟!

سخنرانی منتشر نشده سردار قاسمی/2- مراسم تشییع 700 شهید تفحص شده دفاع مقدس

دهه هفتاد/ایّام فاطمیه/مقابل ستاد معراج شهداء

فرازهایی برگرفته از متن سخنرانی: ادامه مطلب...

چندی قبل جلسه ای با عنوان «اخلاق کارمندی» برگزار شد.

قصد داشتم نکاتی را درباره محتویات برنامه و مسائلی که در پایان با سخنران محترم در میان گذاشتم، ذکر کنم.

اما در حال بررسی یادداشت برداری هایم از محتوای آن سخنرانی بودم که به نکته جالب تری رسیدم.

حجة الإسلام علوی تهرانی در تفسیر آیه شریفه «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ» گفتند:«انعطاف در قانون، دور زدن قانون نیست، شرایط را درک کردن است»

یادم افتاد چند سال قبل در همین سالن بر سر عدم انعطاف در قانون و عدم درک شرایط، چه قشقرقی به پا شد.

البته من آن روز در سالن حاضر نبودم و خبرها و تحلیل ها را از طریق نشریات و سایت ها و... دنبال می کردم.

قضیه از این قرار است که دوستانی برای تقدیر از کارگردان یک اثر ارزشمند در حوزه دفاع مقدس برنامه ای را تدارک دیده بودند و به مسؤول برنامه های وی نیز قانون الزام استفاده از چادر در محل برگزاری برنامه را گوشزد کرده بودند ولی گویا آن مسؤول فراموش کرده بود کارگردان را در جریان قرار دهد.

البته آن کارگردان از حجاب کامل چیزی کم نداشت، فقط چادر نداشت؛ تا داخل مجموعه و سالن هم آمده بود و کسی منعی نکرده بود، اما گویا همین که قرار شد برای برنامه ی تقدیر وارد جایگاه شود، مسؤولین امر سراسیمه وارد عمل شدند و از حضور وی در جایگاه به دلیل عدم استفاده از چادر ممانعت به عمل آوردند.

آن روز هم بحث ما و دوستان با دیگر بچه های مذهبی این بود که رعایت اخلاق و احترام مهمان ایجاب می کرد که شرایط را درک کنیم و در اجرای قانون به طور موقت قدری انعطاف به خرج دهیم.

به هر حال برگزاری این جلسات را به فال نیک می گیرم و امیدوارم سرآغاز اصلاحات در برخی دیدگاه ها و رفتارهای ناصواب در گذشته باشد و تناقضات بین آنچه که ادّعا و تبلیغ می شود و آنچه که رفتار می شود - آن هم در یک سالن- بیش از این ادامه نداشته باشد.

وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى 

یادداشت های مرتبط:

1-از خیط کردن پدر شهید تا ضایع کردن خانم کارگردان

2-فوتبال، تستوسترون و سکوت مدعیان ارزش ها

در مسیر نبرد بصره، امام علی (علیه السلام) در حال وصله کردن  کفش خود، خطاب به عبد الله بن عباس فرمود : ... و نگهبانان را از مردم دور کن، تا آنکه سخن می‌گوید بدون ترس و بى لکنت، زبان به سخن گشاید(1).

حالا رییس رسانه ملی دلواپس بی لکنت زبان گشودن برنامه ثریاست و معتقد است در این برنامه، به مدیران و وزرا بی احترامی شده است(2).

مقام عالی ریاست سازمان صدا و سیما! عالیجناب علی عسگری! در سیره علوی کسی که تحمل فحش خوری نداشته باشد حق ندارد مسؤولیت بپذیرد(3)، چه رسد به اینکه تحمل نقد صریح را نداشته باشد!

بعد نوشت: درگیری لفظی جناب وزیر بهداشت با فرماندار بدره ایلام را هم دیدیم؛ آن وقت مجری برنامه ثریا که آن همه با ادب و با احترام –و در عین حال صریح- با وزیر گفتگو کرد باید برنامه اش تا چند هفته تعطیل شود چون که از نظر رئیس رسانه ملی به مقامات معزّز بی احترامی کرده؛ حالا جناب وزیر به خاطر بی احترامی اش به آن فرماندار چگونه باید تنبیه شود؟!

پی نوشت:

1- نهج البلاغه، نامه 53

2- علی عسگری: ثریا «تندروی» کرد، تعطیل شد! 

3- برگرفته از سخنرانی استاد حسن رحیم پور ازغدی با عنوان: حکومتی ها در ترازوی علی(علیه السّلام): فایل صوتی - فایل تصویری

4-فیلم فحاشی وزیر بهداشت به فرماندار بدره ایلام: اگه گذاشتم یه روز بمونی اینجا؛ بی‌شعور!

در بین ایمیل های قدیمی به صورت اتفاقی به گزیده ای از متن سخنرانی سردار سعید قاسمی در شیراز برخوردم که پیوند مربوط به آن از کار افتاده بود و در فضای مجازی هم که جستجو کردم این متن را پیدا نکردم.

لذا دیدم حیف است این متن در دسترس نباشد و تصمیم گرفتم آن را منتشر کنم تا ببینند دلواپسان واقعی رودربایسی با کسی ندارند و در قید و بند این جناح و آن جناح نیستند؛ از هر کس در هر دوه ای خطا کند انتقاد می کنند و همان افراد در دوره ای دیگر اگر درست عمل کنند به تمجید از آن ها می پردازند؛ و برعکس اگر کسی در گذشته مواضع انقلابی خوبی داشته از وی حمایت می کنند و اگر همان فرد یا افراد با آرمان های انقلاب زاویه پیدا کنند، یک دلواپس واقعی انقلابی ملاحظه ای در بیان نقدهایش ندارد: ادامه مطلب...