زمانی که در انجمن اسلامی دانشگاه فعالیت می کردیم، تابلویی داشتیم که نصف آن را به جریانات دوم خردادی اختصاص داده بودیم و نصف دیگر آن را به اخبار و مقاله های روزنامه های اصول گرا.
قابل ذکر است که متأسفانه دانشگاه ما تقریباً یک مرده سیاسی بود و من مجبور بودم برای ایجاد حساسیت و سؤال نسبت به مسائل کشور، در استفاده از تابلوی اعلانات انجمن اسلامی، تریبون هر دو جریان باشم. یعنی هم روزنامه های دوم خردادی را تهیه می کردم و بریده جراید اخبار و مقاله های مهمشان را روی تابلو نصب می کردم و هم بریده جراید روزنامه های اصولگرا را (در حالی ظاهراً معقول نیست کسی مطلبی را که به آن اعتقاد ندارد، خودش بردارد و روی تابلو نصب کند!)
اما یک روز متوجه شدم بچه مذهبی های انجمن اسلامی که تا آن روز هیچ تلاش خاصی برای تعمیق باور های دینی و تقویت بینش سیاسی دانشجویان نداشتند، به مناسبت فرا رسیدن ماه محرم فعال(!) شده اند و تمام بریده جراید را از روی تابلو برچیدند و با نصب چفیه و چند عکس از سرداران شهید، نوشته اند: دیگه بسه. فقط امام حسین(ع)!

خیلی مبهوت شدم. اگر این عده تا قبل از این دغدغه نشر و گسترش اندیشه های دینی را داشتند و در راستای تقویت باورهای مذهبی دانشجویان تلاش می کردند دلم نمی سوخت ولی از این بابت که ماه محرم و امام حسین(علیه السلام) را دستاویزی برای توجیه تنبلی و سستی و بی حالی شان در شناخت و عمل به تکلیف الهی قرار داده اند، حسابی کلافه شدم.

یک روز در تریبون آزاد انجمن اسلامی در انتقاد به این حرکتشان گفتم:
این امام حسینی که به خاطرش تابلوی اطلاع رسانیتان را تعطیل کرده اید، درباره اش می گویند: قتل لشدّه معرفه یعنی به خاطر شدت معرفتش کشته شد. یعنی شرایط زمان خود را می شناخت و وظیفه خود را هم با توجه به آن شرایط و با توجه به معیار حق، شناخت و اقدام و قیام کرد. آن وقت شما در شناخت شرایط زمان را تخته کرده اید، اسمش را هم گذاشته اید به خاطر امام حسین؟!
اگر می خواهید برای امام حسین(علیه السلام) کاری کنید، باید شرایط زمان امروز را تحلیل کنید، تکلیف عاشورایی را که امروز داریم برای دانشجویان تبیین کنید. ملاک های شناخت حق و باطل را بازگو کنید.
اگر از جناح بندی ها و بازی های سیاسی خسته و دل چرکین شده اید و می خواهید برای محرم کار ویژه ای انجام دهید، بسیار خوب بیایید گزیده سخنان مقام معظم رهبری درباره «عبرت های عاشورا» را روی تابلو نصب کنید. کتابچه سخنان ایشان و یا سایر کتاب ها در این زمینه را تهیه کنید و بین دانشجویان توزیع کنید و از مطالب مهم آن سؤال طرح کنید و به مسابقه بگذارید.

با نصب یک چفیه و عکس چهار تا شهید، در فکر و اندیشه را تخته کرده اید و اسمش را گذاشته اید به خاطر امام حسین؟!

همین شهید همّت که عکسش را زده اید می گوید:  

وای بر ما!    وای بر پاسدار ما!      وای بر بسیج ما!
اگر روزی برسد که فقط پاسدار نظامی باشد.
ما پاسدار و بسیجی پوچ نمی خواهیم!
ما باید پاسدار و بسیج ایدئولوژی، عقیده و مکتب باشیم و بعد پاسدار و بسیج نظامی.
اگر اول پاسدار و بسیج عقیده باشید، در راهتان تزلزل و سستی ایجاد نمی شود، در هدفتان سست نمی شوید.

 خلاصه به تعبیر حضرت آیت الله جوادی آملی: زدن بر سینه خالی از علم و معرفت(و حقیر اضافه می کنم: زدن بر سر خالی از فکر و اندیشه) همانند کوبیدن بر طبل توخالی هیچ فایده ای ندارد.

(البته این سخنان به مذاق آن ها خوش نیامد و تنها کسی که خیلی از سخنان حقیر استقبال کرد، دانشجویی بود که این عکس را که در وبلاگم قرار دادم در بالای کوه های نیاسر از من انداخت و با هم مقدمه چینی کردیم و قرار گذاشتیم حرکتی را از ترم بعد در خوابگاه شروع کنیم، ولی اول ترم که آمدم خبر دادند اتوبوسی که سوارش بوده به عمق درّه 40 متری چالوس سقوط کرده و او هم به رحمت ایزدی پیوسته. بی زحمت برای شادی روحش یک فاتحه بخوانید.)