ای کاش برای نمادهای فرهنگی هم در این مملکت به اندازه یک درخت ارزش قائل می شدند؛ که وقتی کسی می خواهد منزلش را تخریب و نوسازی کند تا زمانی که شهرداری آمار درختان آن ملک را نگیرد و تکلیف آن ها را مشخص نکند مجوزی صادر نمی کند.

اما گویا نمادهای فرهنگی اهمیتی به اندازه درختان ندارند.

ای کاش حداقل ابتدا تصویر شهید چمران را با رنگ محو می کردند، سپس اقدام به تخریب تدریجی آن می کردند.

سال ها هر روز وقتی به منزل مراجعت می کردم تصویر این مرد قهرمان دیدگانم را روشن می کرد ولی حالا هر روز باید شاهد تخریب بخشی از آن باشم.

راستی در کشورهای اروپایی هم اگر تصویر یک فرمانده بلند پایه کشته شده در جنگ جهانی بر دیواری بود که ناچار به تخریب آن بودند اجازه می دادند مردم هر روز شاهد چنین صحنه ای باشند؟ یا ابتدا تدبیری برای این موضوع می اندیشیدند سپس مجوز تخریب صادر می کردند؟

------------------------------------
همین مطلب در سایت افسران جوان جنگ نرم