سلام. صفا اوردي بي صفا جان!(گرچه جمع نقيضين محال است). البته اين جمله آقاي ولايتي هم جاي تأمل داره.يعني تا زماني که مسئله ي اقتصادي و معاش خانواده اي حل نشده، بايد بگيم شما شاد نباشيد و زانوي غم بغل بگيريد تا إن شاءالله مسؤولين چاره بيانديشند، اونوقت مي تونيد شاد باشيد؟ چه انسان هايي که در اوج فقر، شادند(شادي واقعي درون، نه شادي ظاهري به زور ضرب و دمبک و ...) و چه انسان هايي که در اوج ثروتمندي، دائم افسرده و مضطرب و پريشانند و فقط به زور سرگرمي ها و بازي هاي ظاهري شادند. الان روانشناسان سکولار براي شادي در عين در مضيقه بودن راهکار دارند، آن وقت يک کانديداي رياست جمهوري در نظام ديني راهکارش اين است که تا طرف در مضيقه است ما هيچ راهکاري براي شادي افراد نبايد داشته باشيم؟؟؟ گرچه رييس جمهور مسؤول تأمين حداقل مايحتاج هر قشري از مردم است ولي مسؤول ايجاد نگاه ديني در مردم هم هست. دين براي کسي که مشکل اقتصادي و معاش دارد نسخه محکوميت به شاد نبودن نپيچيده .... نمي دونم منظورم رو متوجه شدي يا نه. واقعاً يه جورايي از صحبت هاي ايشون بوي سکولاريسم مياد. آقاي حداد عادل خيلي خوب به نقش تقوا در اين زمينه اشاره کرد

سلام. ممنون؛ شعر جالبي بود.