«مردم نباید احساس کنند آخوند محله شان، عقیدتی- سیاسی پادگان‌ شان، نهاد نمایندگی ولی فقیه دانشگاه شان، امام جماعت و جمعه شان کارمند شده! ...»(دریافت کلیپ)

این نمونه ای از اظهار نظر یکی از آقایان علماست که وقتی می خواهند شاخص های یک روحانی انقلابی و تراز جمهوری اسلامی را معرفی کنند، می گویند "کارمند نباشید"!

یعنی ظاهراً از نظر امثال حجت الإسلام زائری، «کارمند بودن» جایگاه افراد دونمایه ای است که وقتی می خواهند کسی را تحذیر دهند از اینکه توجیه کننده ی سیستم و ساکت در برابر ناحق باشد، می گویند «کارمند نباش»!

این در حالی است که در جامعه انقلابی ما همانطور که قشر روحانی وجود دارد، قشر کارمند هم وجود دارد و روزی هم به نام اوست که در آن روز جایگاهش مورد تکریم قرار می گیرد.

آیا این تکریم مقام کارمند در هفته دولت یک فریب و نمایش است و واقعیت چیز دیگریست؟

یعنی آیا یک فرد توجیه کننده ی سیستم که نگاه انتقادی نسبت به پیرامونش ندارد، ساکت در برابر ناحق است و اهل امر به معروف و نهی از منکر نسبت به زیردست و بالادستش نیست، قابل تکریم است؟

آقایان علما! شما وظیفه دارید شاخص های انقلابی گری هر قشری(از جمله قشر کارمند) را در نظام جمهوری اسلامی تبیین کنید، نه اینکه کارمند بودن را تبدیل به فحشی کنید و آن را به عنوان مثالی برای نشان دادن قشری که روحیه انقلابی ندارد، استعمال کنید!

اگر کارمند ما در این سیستم های موجود، روحیه انقلابی ندارد مقصر شما و هم لباسی هایتان هستید که به جای تبیین شاخص های انقلابی گری برای کارکنان دولت، هر کجا رفتید که درباره "اخلاق اداری" و "اخلاق کارمندی" سخن برانید، به ذکر چهار توصیه اخلاقی ساده (نظیر لزوم تکریم ارباب رجوع، مذمت رشوه گیری و ... ) اکتفا کرده و مجلس را با یک سلام و صلوات ختم کردید!

همچنین جا دارد از جناب حجت الإسلام پناهیان که می فرمایند «زندگی کارمندی ضدحماسه است» سؤال کنیم: چه کسی در تبیین خصوصیات یک کارمند انقلابی و درنقد سیستم های طاغوتیِ کارمندِ غیرانقلابی پرور کوتاهی کرده است؟

بنابراین پاک کردن صورت مسأله هنر نیست و باید بدانیم کارمند بودن فحش نیست، همانطور که آخوند بودن فحش نیست بلکه چگونه کارمند بودن و چگونه آخوند بودن ملاک است و هنر این است که برای هر قشری آسیب شناسی عالمانه ی خاص همان قشر را داشته باشیم و راه های به کمال رسیدن هر قشری را با شاخص های اسلامی و انقلابی تبیین کنیم.

به بهانه یازدهمین سالگرد عروج ملکوتی جوان بسیجی، مرحوم فرید سیناییان

فروردین ماه سال گذشته در کاظمین بودم و به یاد بسیجی مرحوم فرید سیناییان که دهمین سالگردش بود نوشتم.

امسال هم قسمت شد که روز  سالگردش در نجف اشرف به یادش باشم.

جوان عزیزی که در وصیت نامه اش به دردمندی سفارش کرده بود و آن را از تفضّل های خاص خداوند منّان دانسته بود.

انسان دردمند نمی تواند نسبت به آنچه که در اطرافش می گذرد بی تفاوت باشد.

انسان دردمند ضمن توجه به خودسازی، نمی تواند در برابر انحراف و گمراهی اطرافیانش بی دغدغه باشد.

انسان دردمند نمی تواند از ترس رسوایی، همرنگ هر جماعتی شود.

انسان دردمند نمی تواند از ترس واکنش مسؤولان ناشکیبا در برابر انتقادات، از بیان آنچه که حق می داند واهمه داشته باشد.

انسان دردمند نمی تواند فاصله بین شعارها و عمل ها را رصد نکند.

انسان دردمند نمی تواند صرفا بله قربان گوی هر سیستمی باشد و جرأت نقد و اظهار نظر نداشته باشد.

انسان دردمند نمی تواند صرفا صندلی پر کن هر مراسمی باشد و هیچ تحلیل و موضعی نسبت به محتوای برنامه ها نداشته باشد.

انسان دردمند، امر به معروف و نهی از منکر را منحصر در تذکر رعایت ظواهر شرعی نمی داند و بالاترین امر به معروف و نهی از منکر را تذکر رعایت شرع، انصاف و اخلاق از جانب مسؤولان می داند.

انسان دردمند نمی تواند انحراف از تعالیم وحی را در نحوه اداره جامعه تحمل کند.

انسان دردمند نمی تواند مثل کبک سرش را زیر برف کند و فقط گلیم خود را از آب بیرون بکشد.

انسان دردمند دغدغه های خود را به هر شکلی منعکس می کند.

به انسان دردمند نمی توان گفت فکر نکن! نگو! ننویس! تحلیل و اظهار نظر نکن!

از انسان دردمند نمی توان انتظار داشت که فقط به مسؤولیت شغلی و رسمی خودش بپردازند و خارج از وظیفه سازمانی اش حرفی نزند که به تریج قبای مسؤولی بربخورد!

انسان دردمند را نمی توان مؤاخذه کرد که چرا فلان مقام و بهمان رییس را زیر سؤال بردی!

دردمندی از تفضّل های خاص خداوند منّان است و احدی حق سلب این تفضّل را از دیگری ندارد.

شاید برای شما اتفاق افتاده باشد که وقتی کسی فیلمی را دیده می خواهد محتوای آن را برای شما وصف کند و شما که قصد دیدن آن فیلم را دارید، از او می خواهید از ادامه وصف آن خودداری کند و تا انتهای فیلم را تعریف نکند تا انگیزه و ذوق و شوق و هیجان دیدن آن فیلم در شما فروکش نکند.

فکرش را بکنید عوامل و دست اندرکاران ساخت فیلمی بخواهند کل ماجرا و انتهای فیلم را برای همگان در فضای مجازی جار بزنند، آیا انگیزه و اشتیاق تماشای آن فیلم برای کسی باقی می ماند؟

حالا احتمالا دفتر مقام معظم رهبری، نام سال جدید را از قبل به دست اندرکاران رسانه ملی اطلاع می دهد تا آن ها فرصت کافی برای طراحی لوگو و ساخت کلیپ و تیزر مناسب برای پخش آن بلافاصله  پس از پیام نوروزی مقام معظم رهبری داشته باشند؛ اما عده ای با سوءاستفاده از موقعیت خود قبل از تحویل سال شروع می کنند به افشاء شعار سال که قرار است در انتهای پیام نوروزی رهبر انقلاب اعلام شود.

در این صورت آیا ذوق و شوقی برای استماع پیام نوروزی رهبر انقلاب باقی خواهد ماند؟

لذا ذوق شنیدن پیام نوروزی رهبر انقلاب در مستور ماندن آن تا قبل از اعلامش از سوی معظم له می باشد و افشاء آن قبل از تحویل سال نوعی بی احترامی به ایشان و مستمعان خواهد بود.